Nazomer

Vandaag plaats ik een gedicht dat ik 3 jaar geleden schreef. Nu het (bijna) herfst is, leek het mij wel toepasselijk om te publiceren. Foto's heb ik er (nog) niet bij, wie weet komt dat volgende week. Lees mee, geniet, ik ben benieuwd of u/jij er foto's bij hebt! 

En toch blijf ik het nazomer noemen.

Kijk met me mee: die blaadjes, die bloemen.

Uitgebloeid, maar hun pracht nog niet verloren.

Van de boom gewaaid, maar dat zal me niet storen.

Hun schoonheid is nog te zien,

de bloemen verspreiden nog hun geur bovendien.

En daarom noem ik het nazomer:

het is na-de-zomer

en ik, als dromer,

zie mooie blaadjes,

schiet prachtige plaatjes,

vol kleur en ook vol verval,

bij zonneschijn, bij regenval.

Na-de-zomer, als herinnering

aan zon en warmte, als lering

over de Schepper en Zijn werk

om Hem te prijzen, heel Zijn kerk.

Ook na de zomer verlicht de zon de aarde met haar stralen,

spreekt in alle talen

van Gods grote macht,

van heel Zijn scheppingskracht.

De zon heeft Hij gemaakt, maar ook de regen.

Beide zijn nodig, zijn Zijn zegen.

En als het donker is, je die zegen nu niet ziet,

wees niet bang en vergeet dan niet:

God is er bij! Hij die alles heeft in Zijn hand

sterkt jou en staat aan jouw kant.

Hij die macht heeft bomen en bloemen te maken,

zal ook jouw leven vervolmaken.

Nu nog is er verval, lijkt het leven te stoppen.

Kom bij Hem met je vragen, je tranen, je schoppen.

Hij neemt je in Zijn armen, droogt je tranen,

zal voor jou de weg banen.

Hij beschermt je, er gebeurt niets buiten Zijn wil.

Ben je verkleumd, verdord, is je leven kil?

Hij geeft nieuw leven

zal je alles geven

wat je nodig hebt, voor nu en voor altijd.

Prijs Hem in eeuwigheid!