Wortels

Toen ik in mijn huidige huis kwam wonen, stonden er kleine buxussen in de voortuin. Ik liet ze staan en ze werden steeds groter. De grond in de tuin is hard, met moeite kan ik er bollen poten, laat staan andere planten. Ik wilde de buxussen wel er uit hebben. Maar ja, die grond is zo hard, wie moet dat doen? Kan dat met de hand, of moet er grover geschut bij? En wat wil ik er dan hebben staan? Dus schoof ik het besluit voor me uit, ze stonden er eerst nog wel goed.

Tot de buxussen bruin werden, ze leken wel dood. Ik denk dat ze geveld werden door de beruchte buxusmot. Geen gezicht die bruine struiken, dus moesten ze er uit. Allemaal. Hulp ingeschakeld en daar gingen ze. Eén voor één werden ze gerooid. In een paar uur tijd was het bekeken. De tuin is leeg nu, op 1 andere struik na die is blijven staan.

Toen ik door de tuin liep, merkte ik het al: de grond is zachter, ik zakte er in weg met mijn schoenen. Dus al die wortels hebben de grond vastgehouden. Zodanig dat ik er geen schep in kon krijgen. Nu ben ik ook niet zo sterk, maar toch. De tuin laat ik eerst zo liggen, zonder direct nieuwe planten te poten. Kan de grond nog wat losser worden en de resterende wortels verteren.

Als je die harde grond, met al die wortels die het graven tegenhouden, nu eens vergelijkt met je agenda. Stel je elke activiteit, elke bezigheid, voor als 1 buxusstruik. En je leven als die tuin. De agenda was, voor de coronacrisis, vaak overvol. Veel mensen hadden het druk, de week was gevuld met allerlei activiteiten: werk, gezin, sociale contacten, kerk, sport, hobby’s en noem maar op. Op zich is er niets mis met al die activiteiten, maar als het teveel is, verstikt het je leven. Als je er nog een activiteit bij wilde doen, een extra struik wilde poten, lukte dat haast niet. Geen plek. Zeg maar de grond was te hard, er was geen doorkomen aan.

Zeker in het begin van corona vielen veel activiteiten stil. Veel struiken werden plotseling gerooid, zonder pardon. In een paar dagen tijd was het bekeken. De tuin werd leger en leger. Ineens zak je er in weg, het is intensief, werpt je terug op je jezelf en op je gezin als je dat hebt. En er komt niet zomaar iets voor terug, de tuin blijft eerst braak liggen. Tegelijk gebeurden er ook mooie dingen: het bracht mensen in een gezin dichter bij elkaar. Er was tijd om met de kinderen te spelen in plaats van ze naar hun sportclub te racen. Introverte mensen, die niet houden van sociale activiteiten, konden zonder schuldgevoel thuisblijven. Er kwamen online kerkdiensten, ook speciaal voor jongeren. Meer mensen dan ooit keken naar kerkdiensten en overdenkingen.  

Die buxusstruiken namen de grond helemaal in beslag, er was geen ruimte voor nieuwe planten. Ons leven zat zo vol activiteiten, er was soms geen ruimte meer voor andere mensen, of voor een spontaan uitje. En misschien was er ook wel geen ruimte voor God. Ja vaak gingen we wel naar de kerk, maar was er door de week ook ruimte voor Hem? Voor lezen in Zijn Woord, voor studie, voor aanbidding? En nu dan, nu de tuin veel leger is? Lukt het nu wel? Willen we nu wel? Dat zijn vragen die ik allereerst aan mezelf stel, maar ik stel ze ook aan u en jou. Zoekend naar antwoorden, vraag ik aan God: vul ons met U. Help ons, of de tuin nu leeg is of weer langzaam gevuld wordt, om allereerst ruimte te maken voor U. Want alleen in U is ons leven goed geworteld.