Leven in coronatijd

Het lijkt een gewone woensdag, maar dat is het niet. Achteraf is deze dag nog bijzonderder. Het is woensdag 11 maart 2020, biddag voor gewas en arbeid. We komen bij elkaar in de kerk, horen een mooie preek, bidden en zingen samen. Sowieso vind ik biddag en dankdag bijzonder. Bijzonder dat je midden in de week naar de kerk gaat, bijzonder dat je in een speciaal moment God mag vragen om Zijn hulp en zegen voor het komende seizoen. En elke dag, niet alleen op dankdag, God mag danken voor wat Hij geeft en dat Hij er altijd is.

Achteraf werd deze kerkdienst op biddag nog bijzonderder. Het werd de laatste ‘gewone’ kerkdienst. Vlak daarna ging ons land in lockdown vanwege het coronavirus. Kerkdiensten werden niet meer georganiseerd, later online, en soms met enkele bezoekers. Gelukkig is er nu ook beeld  bij de kerkdiensten, een mooie stap vooruit.

En nu zijn we een jaar verder. Was het gemakkelijk dit jaar? Nee, dat niet en ik denk voor heel veel mensen niet. Gelukkig ben ik niet ziek geweest. Gelukkig was mijn baan niet in het geding. Dingen waar ik blij en dankbaar om ben. Maar het is wel heel veel thuiswerken: ik werk nu 1 dag per week in het ziekenhuis en de rest thuis. De sportschool, waar ik 2 keer in de week te vinden was, ging dicht. Het koor waar ik bij zing, viel stil. Sociale contacten werden beperkt, steeds een stapje verder terug. Steeds een stapje meer op jezelf aangewezen. Steeds een stapje meer afgezonderd. Steeds vaker een dag dat je niemand spreekt, behalve jezelf.  Dat is wat ik nog het meest lastig vond en vind. Maar er waren ook mooie contacten: via een kaartje, of een spontaan gesprekje bij de supermarkt. Door te zingen in de kerkdienst, al is de kerk verder leeg. Door bij mensen te mogen eten. Door al deze dingen heen mocht ik merken en ervaren dat ik er niet alleen voor sta, dat wij er niet alleen voor staan. Ook de online kerkdiensten, van onze eigen gemeente en van elders, zijn hierin heel waardevol. Steeds weer de boodschap dat er Eén is bij wie we altijd terecht kunnen. Eén Die het gelukkig nooit te druk heeft. Die het nooit uit de hand loopt. Die ons helemaal begrijpt en ons helpt. Die is ons oproept een nieuw leven te leiden en Hem te volgen, welke weg we ook gaan moeten.

Komende week is het weer biddag. Het zal een andere biddag zijn dan vorig jaar. Maar de kern blijft hetzelfde: opnieuw mogen wij de Heere vragen om Zijn hulp en zegen voor het komende seizoen. Opnieuw mogen we vertrouwen dat Hij er bij is en geeft wat wij nodig hebben. Corona is nog lang niet de wereld uit, al hoop ik dat alles gauw weer mag en kan. Maar elke nieuwe dag mag ik bidden, elke nieuwe dag mag ik danken. Elke nieuwe dag mag ik met Hem leven. Zo ben ik, zo zijn wij nooit alleen en kunnen we aan Zijn Hand verder.