Groningerland

Wie zegt dat het land kleurloos is?

Grijs, bruin, groen

in elk seizoen

soms wat donkerder, soms wat lichter

steeds is het zicht er 

op die kleuren:

 

nu sieren tulpen de velden

rood, roze, oranje komen zich melden.

Straks het wit en paars van de piepers,

het groen van de bieten,

het goud van het wuivende graan,

ga er maar eens goed voor staan.

 

Daarboven jagende wolken, van wit tot donkergrijs,

strakblauwe luchten, verre einders, waar ik geen genoeg van krijg.

 

Wie zegt dat het land leeg is?

Huizen, kerken, bomen,

wierden, waterstromen.

 

Kijk, proef, geniet

wat dit rijke Groningerland je biedt.

 

Groningerland, land van goud,

het is het land waar ik van houd.

Deze week had ik vakantie en was ik weg. Het was dichtbij huis, ik kon er op de fiets heen. Tijd genoeg (en gelukkig tussen de buien door goed weer) om te wandelen en te fietsen, maar ook om te lezen en te luieren. Het gedicht hierboven schreef ik vanmorgen voor het gastenboek. Samen met de foto’s is het een mooi “verslag” van deze week.

Bloesembomen langs de weg  

Nog wat bloemen langs de akkerrand. 

Rechts bij dat groepje bomen ligt een met gras begroeide wierde. Het land wat daar links van ligt, loopt ook flink omhoog, al is dat niet helemaal goed te zien op de foto.

Bij de bouw van deze kerk hadden ze volgens mij nog niet van loodrecht gehoord…