Capuchon

De regen raakt me, net als de hagel. En toch ook weer niet. Ik draag mijn capuchon en die houdt het allemaal tegen als een soort schild. Het houdt ook de geluiden tegen die om me heen zijn. Auto’s passeren, hun geluid klinkt gedempt. Fietsers rijden mij achterop, zonder dat ik ze aan hoor komen. De wereld wordt kleiner. Ik kijk naar de lucht of er ook een stukje blauw te vinden is. Ja daar, gelukkig.

Later houdt de regen op. Ik zet mijn capuchon af. De wereld wordt weer groter. Ik her-adem. Ik houd er niet van om in de regen te lopen. Maar wat is het een fijn moment, als het na de regenbui weer droog wordt. De wind kan weer door mijn haren spelen. De lucht kan weer langs mijn gezicht stromen. De zon houdt zich nog schuil achter de wolken. Maar het is lichter dan tijdens de regenbui. Ik voel me opgefrist. Er hangt weer energie in de lucht. Ik kan er weer tegen. Heb weer oog en oor voor andere dingen dan alleen mezelf in de regenbui.

Ook zonder dat het regent draag ik wel eens zo’n capuchon. Maar dan figuurlijk. Ik sluit me af, vaak onbewust. De wereld is te groot om te behappen. Of ik heb even genoeg aan mezelf, aan mijn eigen gedachten en gevoelens. Als hagelstenen vliegen ze op me af, het doet venijnig zeer. Maar wat een verrijking en wat een opluchting als die capuchon dan afgaat. Omdat het niet meer regent en hagelt. Omdat mijn blik dan ruimer wordt. Een nieuw perspectief. Wolken die wegwaaien. Licht dat doorbreekt. Ik krijg opnieuw oog en oor voor anderen, voor de wereld om mij heen.

En al gaat de capuchon echt wel eens weer op en wordt mijn zicht ook echt wel eens weer belemmerd, ik weet Wie mij dat nieuwe perspectief geeft. En Wie mij helpt om ook in de regen te dansen.