Pad - het verhaal achter een foto en een gedicht

Het is aan het begin van het coronatijdperk. Op de website van een bruidsfotograaf (www.tillyfotografeert.nl)  lees ik dat de bruiloften die zij dit voorjaar zou fotograferen, niet doorgaan. Nu heeft ze meer tijd voor andere foto’s. Ze maakt ook familiefoto’s en biedt aan om dat te gaan doen. In deze tijd? De tijd van binnen zitten en afstand houden? Ja, juist nu. Lekker buiten, op afstand fotograferen. Mooie herinneringen maken. Als aandenken aan een bijzondere tijd. Een tijd die hopelijk snel weer voorbij is. 

Ik lees het en denk: dat wil ik ook, zo’n fotoshoot. Maar ik heb geen gezin, geen vriend. Is dat wel leuk genoeg, om in mijn eentje op de foto te gaan? Er is geen interactie tussen mensen, wat juist bij gezinsfoto’s zo leuk is. Twijfel alom…

Ik ken de fotograaf, Tilly Hooikammer. Zij heeft de bruiloft van een broer en schoonzus gefotografeerd een tijdje terug. Ze is heel ontspannen en maakt mooie foto’s. De foto’s die ik heb van mezelf zijn vaak selfies. Of wel gemaakt door iemand anders, maar net niet scherp, of net geen goede uitsnede. Hoe leuk zou het zijn als ik een mooie serie foto’s krijg? Gemaakt door een prof met oog voor detail. Langzaam krijg ik er zin in. Dat ik al een tijdje niet naar de kapper ben geweest en mijn korte kapsel dus wat langer is, dat zij dan zo. Dat ik al een tijdje niet zo blij ben met mijn figuur,  dat zij dan zo.

Ik verzamel moed en mail haar. We spreken op korte termijn af, zodat ik niet terugkrabbel J en ook omdat ik enthousiast ben. Ik neem mijn camera mee, want die kan in het natuurgebied waar we heen gaan, niet ontbreken.

En wat was het leuk. En ontspannen. En wat was ik eerst nerveus. Maar viel dat zomaar van mij af. Een mooie omgeving, de vogels die fluiten, de wind door mijn haren, de zon die schijnt. Zelf foto’s maken van de natuur. Gefotografeerd worden, met en zonder mijn camera. Ondertussen kletsen en mooie paadjes ontdekken. Het zijn prachtige foto’s geworden. Ben heel blij dat ik het lef heb gehad om dit te doen. Toen ik de foto’s zag, was er 1 foto waarbij ik direct dacht: daar wil ik een gedicht bij maken. Dat is de foto die bovenaan dit blog staat. En dat heb ik gedaan, dit is het gedicht geworden:

Langzaam loop ik over het pad.

Deze is van beton, maar vaak is het mul zand

of een weg met hobbels en gaten

ploeteren, rustig doorgaan, herinneringen achterlaten.

 

Genietend kijk ik om me heen,

laat los alles en iedereen.

Alleen hier, alleen nu is wat er toe doet,

met de wind door mijn haren en de zon op mijn snoet.

 

Graag wil ik vooruit, steeds een stapje verder,

maar altijd achter Hem aan, mijn Herder.

Want in de wetenschap

dat ik geleid word, stap voor stap,

 

mag en kan ik hier zo rustig lopen,

een nieuwe weg, een nieuwe toekomst ligt open.

En ook als storm en regen weer komen of mijn pad anders loopt dan gedacht,

ben ik niet bang, want ik geloof: door Hem word ik op mijn bestemming gebracht.

 

In een mum van tijd was het gedicht klaar. Maar wat dan? Wat doe ik met die mooie foto, wat doe ik met het gedicht? Alleen op mijn laptop hebben staan? Zodat ik het niet vaak zie? Ik besluit dat ik het gedicht op de foto afgedrukt wil hebben. In het groot, zodat ‘ie in de woonkamer kan hangen en ik het elke dag kan zien. Tilly heeft dat voor mij verzorgd en daarbij geadviseerd. Zo blij. Met de foto’s, met het gedicht, met de samenwerking. Toch interactie…

Wil je ook dat dat ik een gedicht voor je schrijf? Of foto’s maak? Of allebei? Het kan gaan over jou, over je passie, over wat je bezighoudt, en nog veel meer. Laat het me weten, dan gaan we samen op ontdekkingsreis, ik kijk er naar uit!