Terugblik op september

Vorige week was ik een midweek op Terschelling. Een mooi eiland vind ik dat. De maand september was voor mij een maand van afsluiten van mijn werk, want ik ga aan een nieuwe baan beginnen, in een andere organisatie. Een maand met veel vrije tijd, en nog kwam ik soms tijd tekort. Een maand van wandelen, er op uit, sociale contacten. Veel zon en het begin van de herfst. En dus nog een midweek naar Terschelling. Want als ik thuis ben, ga ik toch allerlei (huishoudelijke) dingen doen. Nu kon ik heerlijk relaxen.

In dit blog zomaar wat foto's van het verblijf op Terschelling. Eerst had ik nog meer foto's geselecteerd, maar dat wordt te veel voor nu. Dus misschien komt er nog een deel 2 binnenkort.

Aan het begin van de maand een afscheidskadootje bedacht en in elkaar gezet voor collega’s. 

En hier dan toch echt de foto’s van Terschelling:

Als ik de foto's zo zie, ben ik nog weer even terug...

Tijd

Tijd

glijdt

als zand

door mijn vingers

of

het haakt,

raakt,

maakt

me blij:

weer een dag, maand, jaar erbij.

 

Mistige morgen

Zo af en toe laat hij zich al weer zien: de mist. Passend bij de nazomer. Misschien willen we er nog niet aan, want het is nog zomervakantie, maar toch waren er al weer enkele mistige ochtenden.

De mist ‘heeft iets’, vind ik: de wereld is kleiner, je kunt minder ver voor je uit kijken. Dingen aan de horizon, zoals windmolens en kerktorens, zijn voor even verdwenen. Het is windstil. Misschien wil je vertragen, verstillen.

 

Wat had ik enkele weken geleden geluk. Ik had een vaartocht geboekt. ’s Morgens heel vroeg. De enige van die organisatie voor dit jaar. En juist op die morgen was het mistig. Adembenemend. Sereen, zou ik bijna zeggen.

 

Om kwart over vijf stapte ik de deur uit en maakte alvast deze foto:

Laat het maar los

Dit gedicht schreef ik als vervolg op ‘Uit’. Want hoe kun je uit staan als je nog veel vast houdt? Misschien wel vast moét houden? Loslaten kan klinken alsof je iets of iemand als een baksteen laat vallen. Met het risico op bezeren. Kun je misschien, in plaats van loslaten, iets doorgeven? Doorgeven aan God? Doorgeven aan een medemens? Die mee helpt dragen? Je staat niet alleen.

                                                                     

‘Laat het maar los’

klinkt zo eenvoudig.

Toch houd je vast,

staat schouder aan schouder.

Uit

Je hoeft niet proberen

alles wat ‘moet’.  

Laat het gebeuren:

zweet, tranen, bloed.

 

De wereld raast door:

de piepjes, de bliepjes,

de pingels en rinkels,

appjes, berichten, sms,

kijk hier, zie daar,

het bezorgt je stress.

 

De wereld raast door.

En jij?

Adem in, adem uit,

stel je haar voor

zonder verwachting,

zonder geluid.

 

Je hoeft niet proberen,

laat het maar gaan.

Het mag je leren

eens uít te staan.

Glijbaan

 

lichtvoetig

lichtvoetig

ik wil

luchtig

lichtvoetig

leven

vandaag

 

ik kies

zomerbries

zuchtje wind

zonnekind

zomaar

 

de groeten aan mijn denkhoofd

want ik schakel je even uit

en neem een besluit

vandaag denk ik vrolijk - beloofd

 

en als mijn voornemens smelten

- als sneeuw voor de zon -

neem me onder Uw hoede

dan heb ik bodem, vaste grond

 

laat

mijn lied

zweven

naar omhoog

 

laat

mijn dank

stijgen

naar Uw troon

 

laat

mij leven

bij U

op adem komen

 

vandaag

morgen

elke dag

 

zodat

en

totdat

ik U

ontmoeten mag