In de afgelopen week was ik als begeleider mee op een groepsvakantie voor mensen met een verstandelijke beperking. Zo'n week word ik geleefd: volle focus op de gasten, samenwerken in het team van begeleiders. Tegelijk ook genieten van kleine dingen en van de omgeving. Weer thuis ontstond dit gedichtje:
er was geen thuis
er was geen
wereld
alleen dit huis
en wie er deze
week woonden
het was mijn
thuis
het was mijn
wereld
dit huis
met andere
gewoonten
zoveel mensen,
zoveel geluiden
zo goed samen
dit huis
nu weer verlaten
iedereen weer
terug naar het eigen leven,
de eigen wereld,
genoten, gegeven,
gegroeid,
mijn hart is er een beetje gebleven.
