Eeuwigheidszondag

Het is nog november, nog lang geen oud&nieuw. Maar a.s. zondag 23 november is het wel de laatste zondag van het kerkelijk jaar. In veel kerken is het dan Eeuwigheidszondag of Herdenkingszondag. De mensen die in het afgelopen jaar overleden zijn, worden dan herdacht. In onze kerkgemeente is ook een aantal mensen overleden. Niet iedereen kende ik even goed. Daarover schreef ik een gedicht. De BIjbeltekst waardoor ik geïnspireerd werd, komt uit Jesaja 43:4 "Jij bent zo kostbaar in Mijn ogen, zo waardevol en Ik houd zoveel van je".

Eeuwigheidszondag 

Hoe kan ik zeggen dat ik je mis

als ik je niet goed gekend heb, 

niet weet wat belangrijk voor je was, 

wíe belangrijk voor je was. 

Maar zoveel weet ik wel: 

je bent gekend, geliefd 

door God, de Schepper. 

Daaruit mocht je leven,

vóórleven,

dóórleven. 

Je wordt gemist:

in levens, in huizen, 

aan tafel, bij de koffie,

in gesprekken, 

in belletjes, 

in de kerk,

in de gemeente, 

in zingen, in spreken,

in bidden, in vragen,

in dragen 

en gedragen worden. 

Kostbaar 

voor zoveel mensen. 

Ook als wij je niet meer zien

hoor je bij ons

hoor je bij God, de Schepper. 

Je bent gekend

geliefd

gekocht met Jezus’ bloed

om te leven

voor altijd in onze harten

voor altijd veilig in Jezus’ armen. 

Wij danken U

 

Ik draag je op

 

Leven

 

Beschermd

je naam geschreven in het zand

kwetsbaar

onzeker

zó uit te wissen

 

je naam geschreven in Zijn hand

onuitwisbaar

geliefd

nooit vergeten

 

je leven geborgen in Gods hand

veilig

beschermd

om eeuwig te leven

Foto's genomen op het strand van Schiermonnikoog, waar ik laatst een dagje was

ik wou dat ik kon schilderen

 

Ruimte (2)

Weer een maand voorbij. Mijn streven is elke maand wat op mijn blog te plaatsen, dus vandaag ‘moet’ het dan wel gebeuren. Ik borduur door op het thema van mijn vorige blogbericht: Ruimte.

Mag ik ruimte van jou, ruimte van mij, om mijzelf te zijn? Daar begint het gedicht ‘Ruimte’ mee wat schreef. Mag ik ruimte van mij? Ruimte in mijn hoofd, ruimte in mijn tijd? Hoe maak ik ruimte als ik veel alleen moet doen? Dit wordt geen klaagblog, maar ik wil je wel wat inzichten en gedachten meegeven.

Ruimte

Op mijn werk werd een gedichtenwedstrijd georganiseerd. Dat had een speciale aanleiding. Eén keer per jaar worden daar de Verbindingsdagen georganiseerd. Medewerkers van ondersteunende diensten (zoals HR, administratie, secretariaten) ondernemen dan allerlei activiteiten met bewoners en cliënten. Het thema dit jaar is: Zijn wie je wilt zijn. Dat kan gaan over geaardheid, cultuur, geloof, enzovoort. Kun je, durf je, mag je jezelf zijn, ook als je zorg ontvangt of in een verpleeghuis woont?

Eerste lustrum

1 juni 2020 was de dag dat ik het bericht de wereld in slingerde dat ik een eigen website heb. Nu (bijna) 5 jaar geleden dus. Hoera, het eerste lustrum van mijn website! Dat mag gevierd worden.

Dus kocht ik bloemen en maakte een taartje. Afgelopen week kwam er spontaan een gedicht bij mij op over het schrijven. Een heel mooi moment om dat hier en nu met jullie te delen:

 

ik schrijf

dan blijf

ik bij

en blij

 

ik schrijf

en lees

ik denk

en dank

 

in klein

zit grootheid

in onbeduidend

zit waarde

 

kijk je mee?

lees je?

door mijn ogen

kijken naar Boven

 

Dank je wel voor je betrokkenheid. Of je nu vanaf het begin meeleest of later aangehaakt bent. Of je af en toe wat voorbij ziet komen of elke nieuwsbrief opent. Of je reageert of niet. Fijn dat je bent!

 

Als titel van dit bericht schreef ik: eerste lustrum. Dat suggereert dat er nog meer lustra komen. Tsja, als het aan mij ligt wel, ik wil nog wel even door met schrijven, fotograferen, delen. Geen mens kan in de toekomst kijken. Geen mens weet wat er morgen gebeurt, laat staan over vijf jaar. Dus weten we ook niet of er over 5 jaar weer iets te vieren valt. Dus kijk ik naar Boven, naar God. Hij leidt mij, ook hierin. 

Ik heb het er niet op uitgezocht, maar het boeket pioenrozen dat ik kocht, heeft 5 takken met bloemen. Dat vind ik dan weer mooi.

Een spoortje leven

soms overvalt het je

moét je even huilen

fijn als je leunen kunt

iemand bij wie je kunt schuilen

 

soms overvalt het je

moét je er even heen

voor een knuffel, een zoen,

een flitsbezoek: je bent niet alleen

 

soms overvalt het je

weet je niets te zeggen

woorden tekort

om dit uit te leggen

 

soms overvalt het je

moét je even schreeuwen,

van woede, weerzin, frustratie

mee krijsen met de meeuwen

 

soms overvalt het je

wil je er alleen even zijn

wat kun je doen?

het lijkt zo onbeduidend en klein

 

kleine gebaren, groots in kracht

breng ze maar, in een lege dag

breng ze maar, als een lichtpuntje in de nacht

 

ook als de ander het niet kan ontvangen

- of jijzelf niet -

heb je een spoortje liefde

een spoortje leven

gebracht

Gedicht Pasen

Daar blijft het niet bij, Goede Vrijdag is niet het einde. Gelukkig kwam er ook de Paasmorgen. Die triomf. Die vreugde: ‘Hij is niet hier, Hij is immers uit de dood opgewekt.’

 

Had ik daar gestaan,

wat had ik dan gedaan?

Had ik Hem, Jezus, gezien, herkend?

Of was ik van verdriet verblind?

 

Had ik het geloofd,

al wat Hij had beloofd?

Hij zou verrijzen na drie dagen,

de dood was dood en verslagen.

 

Ik loof U, mijn Heer,

Meester U triomfeert.

Ik mag delen in Uw opstanding,

dat is levensveranderend.

 

Het graf is open,

ons wacht de levenstuin.

Halleluja, met U opgestaan

prijzen wij voor altijd Uw naam.

Ik wens je fijne, gezegende Paasdagen! 

Gedicht Goede Vrijdag

Had ik daar gestaan,

wat had ik dan gedaan?

Had ik Hem, Jezus, bespot, gehaat,

Hem beschuldigd van smaad, van kwaad?

 

Had ik Hem bespuugd?

Of was ik weggevlucht?

Durfde ik niet voor Hem uitkomen,

zou ik mijn vijandschap tonen?

 

Ik was niet Zijn vriend,

heb liefde niet verdiend.

Toch leed Hij voor mij, daar in die tuin,

verzoende alle leed en puin.

 

Hoor wat Hij je zegt:

’t Is mijn bloed dat jou redt.

Ik heb alles doorstaan, geleden,

voortaan mag je ‘Mijn kind’ heten.

 

April is voor mij

Enkele weken geleden bedacht ik: wat nu als ik mijn avonden leegmaak, voor een paar weken. Dan heb ik meer tijd voor mezelf. Tijd om te schrijven. Misschien wel om muziek te maken. Tijd om een wandelingetje te maken na het avondeten (kom maar door met die zomertijd). Tijd om uit de Bijbel te lezen. Tijd voor lange nachten slapen. Ik vond het een mooie ingeving en werd gelijk enthousiast. Ja oke, ik had de afgelopen weken een volle agenda, dus dat lukte nog even niet. Dus daarom ga ik het doen in april. Ik bedacht een soort van slogan, om mijzelf er aan te herinneren. En dat werd: April is voor mij. Als je dat hardop uitspreekt, kan het ook klinken als April is voor mei, dus vóór de maand mei. Dat vind ik dan wel weer een leuk woordgrapje.

Biddag

 

Voorjaarsweek

Bijen vliegen pas hun kast uit als het boven de 10 graden is. Het lijkt wel of mijn hoofd ook zo werkt. Ik kom weer een beetje tot leven als het weer lichter wordt, de zon weer wat gaat schijnen.

Deze week, de eerste van februari, benoem ik tot Voorjaarsweek.

Veilig

Je bent niet vergeten
Er is geen dag dat ik niet aan je dacht, nee 
Je bent niet verloren 
Al ben je gebroken, je onschuld gestolen

Ik snap wat jij met al die stilte zegt
Ik hoor je SOS, je SOS

En ik verzamel een leger
Zal hemel en aarde bewegen
Mijn liefde vecht tot je veilig bent