Ik wil het zien

 

Ik wil het zien

en ik wil wegkijken.

Ik wil het horen

en ik wil mijn oren dichtstoppen.

Ik wil erbij zijn

en ik wil me afsluiten.

Ik ben bang wat te missen

en ik ben bang voor wat ik te zien krijg.

 

Ik wil toekijken

als een kat uit de boom

verstopt, zonder rol, 

zonder opgemerkt te worden.

 

Ik wil horen

zonder dat iemand weet

dat ik er ben.

 

Ik wil herkenning vinden,

zonder dat altijd te delen.

 

Maar dat alles is zo koud, zo kil,

zo alleen, zo vervelend.

 

Ik wil erbij zijn, meemaken wat jou blij maakt

maar ik vrees het moment dat het mij te hard raakt.

Ik wil mee-leven,

maar soms voelt dat meer als over-leven.

 

Soms kom ik tevoorschijn

mijn angst en voorbehoud voorbij

soms trek ik me terug

wenste ik alles achter de rug.

 

Ja ik wil naar buiten

en ja ik wil ook hier blijven.

Ik wil het niet onderdrukken

maar ook niet overdrijven.

 

Wat zal ik kiezen?

Wil ik wel een keuze maken?

of steek ik mijn hoofd in het zand

want dan kan niets mij raken?

 

Misschien van allebei een beetje

want, lieve ik, weet je:

al die sociale media

en al die kijk-hoe-blij-wij-zijn-reclames

ze kunnen je zo heen en weer slingeren

tussen hopen, wensen, afschuw, kippevel,

ze kunnen je laten genieten en je laten huilen,

maar vertrouw dat je altijd, met alles, bij Vader mag schuilen!