Nieuwe tijden

Dág vogel. Ik noem je sprinkhaanzanger, al weet ik niet of dat klopt. Je zit in het riet te zingen. Ik zit op een bankje naar je te luisteren. Zo dichtbij huis, zo ver van mijn eigen wereld. Zo mooi in de natuur.

Ik krijg je in het oog, wauw. Met mijn camera kan ik je iets beter zien. Je klimt omhoog op je rietstengel. Klim je vaak niet helemaal tot het topje? Het hoogtepunt? Je zingt weer door, klimt weer en zingt.

En dan vlieg je weg. Ah… het was net zo mooi. Het staat voor mij symbool voor dingen en momenten die je door de vingers glippen. Te snel afgelopen. Afgebroken. Niet tot een hoogtepunt gekomen, al was de reis de moeite waard. Of komt dat hoogtepunt nog, maar dan op een andere manier dan gedacht?

Dág vogel. Ik heb van je genoten. Hoe je klom en hoe je zong. Ik heb er geen invloed op. Wanneer je zingt en waar. Of je je laat zien of niet. Of je weer terugkomt nadat je wegvloog. Wat ik slechts kan doen is luisteren. En kijken, al is dat nog moeilijker. Soms is mijn zicht vertroebeld. Staan er andere dingen op mijn netvlies. Of is het juist leeg, een witte waas.

En nu je weg bent, glimlach ik. Om hoe mooi het was. Probeer ik je zang mij te herinneren. Daar kan ik in blijven hangen. Of ik kan me op iets nieuws richten. Een andere vogel die voorbij vliegt. Een kikker die kwaakt. De zon op mijn huid. Nieuwe momenten. Nieuw geluk. En ook: nieuwe vragen. En vast ook nieuwe tranen. Nieuwe tijden. En het zullen goede tijden zijn. Want ze zijn in Gods hand.

Deze foto's maakte ik een paar dagen later en horen er helemaal bij:

Ver ingezoomd, maar kijk dat keeltje, zo fel oranje, zo mooi!