Achteraf bekeken

Mooie foto’s had ik gemaakt, tijdens een wandeling in een gebied dat ik nog niet kende. In gedachten plaatste ik ze op social media. Misschien had ik wel een bijzondere paddenstoel gevonden, of eentje die zeldzaam is. Door de foto’s had ik bewijs dat ze er toch echt stonden. Blijheid en enthousiasme overheerste. Ik genoot van de wandeling, van de schepping.

Totdat ik thuis de foto’s bekeek. Ze waren net niet scherp, of de paddenstoelen stonden er net niet zo mooi op. En waren ze wel zo zeldzaam of bijzonder? Ik voelde teleurstelling. Deze foto’s kan ik toch niet publiceren? De wereld in sturen? Moet ik ze dan maar weg doen? Telt de ervaring niet (meer)? Achteraf bekeken had ik misschien mijn camera anders in moeten stellen, of een andere hoek moeten kiezen, of …

 

Iets heel anders. Ik loop op blote voeten. Ik stap op de tegels, op mijn tenen, want de vloer is koud. Hoe ik dat weet? Ervaringen uit het verleden. Maar dat zegt toch niet alles over hoe het nu is? En toch ga ik er helemaal van uit dat de vloer ook deze keer koud is.

Inderdaad is de vloer ook nu koud. Ik heb ook de neiging op mijn tenen te BLIJVEN lopen en zo gauw mogelijk van die vloer af te gaan. Het is bijna krampachtig. Maar wat gebeurt er als ik wel mijn hele voet op de vloer zet? En probeer mijn voet te laten wennen aan de kou? De kou toe te laten? Ja, eerst is het koud. Maar even later wordt het al beter en voelt het iets aangenamer.

Loop ik, lopen wij in het leven ook niet vaak op onze tenen? Letterlijk of figuurlijk. Om wat er gebeurt of misschien kan gaan gebeuren. Omdat we ergens bang voor zijn. Om wat we in het verleden meegemaakt hebben en dat nu (onbewust) weer verwachten. Dus doen we voorzichtig. Bijna krampachtig soms. Leven we dan wel? Voluit? Of worden we beheerst en geregeerd door angst?

Ik neem het besluit mijn beide voeten helemaal op de koude vloer te zetten. Nu letterlijk, maar vaak besluit ik het ook figuurlijk. Proberen wat er gebeurt. Open staan voor wat komt. En ja, daar is even moed voor nodig, durf, doorzettingsvermogen. En soms gewoon doen. Zolang het goed voelt. Anders stap ik weer terug. Maar hé ik leef.

 

Dus ga ik toch maar de foto’s publiceren die gemaakt heb. Dat ze achteraf bekeken net niet scherp geworden zijn, kan ik nu niets meer aan veranderen. Natuurlijk kan ik terug naar de plek waar de paddenstoelen stonden, maar moet dan alles perfect zijn? En staan ze er nog wel? Nog steeds ben ik blij dat ik de paddenstoelen sowieso gevonden heb, want sommigen waren maar een paar millimeter groot. Nog steeds ben ik blij dat ik die wandeling gemaakt heb, mezelf gegund heb een nieuw gebied te ontdekken. Nog steeds, en dat wil ik nog wel eens vergeten, ben ik blij dat er ook veel foto’s wél gelukt zijn. Ook die krijgen een plaatsje onder dit verhaal. Achteraf bekeken heeft dit me ‘gewoon’ weer een les geleerd: ook en juist dit is voluit leven.  

                    Geen paddenstoelen, maar kijk hoe mooi dat licht: