Houtje-touwtje

De ene stengel van de amaryllis bol had ik afgeknipt. De bloemen waren uitgebloeid. Tijd om plek te maken voor de andere stengel, die al vol knoppen zat. Een paar uur later zag ik al wat dat voor effect had dat ik die ene stengel had afgeknipt. De stengel die er nog wel aan zat, trok de hele bol opzij. Het is dat de vaas het tegenhield, anders was de stengel helemaal gaan liggen. Uit evenwicht gebracht omdat hij als enige over was.

Ja en nu? Hier moest wat aan gebeuren. Anders konden de knoppen niet uitkomen en tot volle bloei komen. Met wat bamboestokjes die ik nog in de schuur had liggen en wat touw maakte ik een constructie om de stengel heen. Dit houtje-touwtje bolwerk moest de bloemen overeind houden. Niet het meest chique bouwsel om te zien, maar wel effectief. Want zowaar, het lukte. Nu een week later staat het geheel nog fier rechtop.

 

Ons leven kan soms ook op zo’n houtje-touwtje constructie lijken. Houdt het wel? Houd ik dit vol? Hoe kom ik deze dag of dit uur door? We wankelen. Omstandigheden kunnen zwaar op ons drukken. Woorden of daden van een ander kunnen ons neersabelen. Blijven we overeind? En hoe dan? Als het goed gaat in ons leven, als het voor de wind gaat, richten we ons op. Opnieuw of voor het eerst.

 

Deze woorden uit de Bijbel hoorde ik gisteren in de online kerkdienst:

Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam,

de rots van mijn bestaan, al wat ik heb,

is God, nu en altijd¹.

 

Grote woorden. Ik kende ze wel, maar ze kwamen opnieuw bij mij binnen.

Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken. Maar het is een utopie dat ons leven altijd voor de wind gaat. Dat niemand te maken krijgt met tegenslag. En toch:

De rots van mijn bestaan. Vaste grond. Veilige plek. Droge voeten. Opgetild boven de golfslag van het leven.

Al wat ik heb, is God, nu en altijd. Niet pas als we zelf niet meer kunnen, is God er. Niet pas als we zelf geen antwoorden hebben, kunnen we naar Hem toe. We mogen leren om niet eerst naar de omstandigheden te kijken, maar eerst naar God. Naar onze rots. En van daaruit, gesterkt en bemoedigd, mogen we naar onze omstandigheden kijken.

 

Dit kunnen we niet zelf. We worden opgetild. We worden op die rots gezet. Door God. Onze machtige Vader. HIJ is onze rots.

 

Houtje-touwtje-constructies breken af. Weet, geloof, bid er maar om dat je altijd vastgehouden wordt. Is het leven dan gemakkelijk? Nee, niet per sé. Maar je leeft in Zijn handen. Hij houdt onze hand vast en leidt ons. Leidt ons naar een hemels bestaan. Zijn nieuwe wereld. Wat kunnen we daar naar uitzien. Middenin de gebrokenheid is er toekomst. God onze rots, Hij is alles wat we hebben, nu en altijd.

 

¹Psalm 73 vers 26