Woning

 

 

“Wil je blijven wonen waar je nu woont?” stond er op het theelabeltje. Ja, zei ik. Nee, dacht ik er later achteraan. Ja, mijn huis is prima. En natuurlijk, er zijn altijd verbeterpunten. Zaken die ik wil verbeteren of mooier wil maken. Vernieuwen, of juist in de oude staat terugbrengen. Maar dit huis is prima, hier kan ik nog wel jaren blijven wonen zoals het nu lijkt.

En mijn ‘nee’ dan? Is er dan een addertje onder het gras? Zijn er verborgen gebreken? Nee is het tegenovergestelde van ja, dus wat speelt hier? 

 

In wat voor huis je ook woont, met wie dan ook (of: zonder wie dan ook), waar dat huis ook staat: ik hoop dat het je thuis is. Dat je er graag bent. Dat het je uitvalsbasis is. Je veilige plek. Waar je graag naar terugkeert. Terugkeert na een dag werken, sporten, ontspannen of winkelen, of wat je dan ook maar buitenshuis gedaan hebt. Dat je de deur open doet en denkt: dit is mijn thuis.

 

Wij hebben hier geen blijvende stad¹. Deze tekst uit de Bijbel noemde mijn opa vaak. Hij is al jaren geleden overleden, maar ik moest er aan denken toen ik de vraag op het theelabeltje las. Hier, dat is: op deze aarde. Geen blijvende stad? Is dat niet pessimistisch? Mag je huis dan je thuis niet zijn? En hoef je dan niets met je huis, met je omgeving? Want het blijft immers toch niet in stand?

Maar wij zoeken de toekomstige. Dit zinnetje kom achter de eerdere zin aan. Wij hebben hier geen blijvende stad, maar zoeken de toekomstige. Ja, zoek ik het echt, die toekomstige stad? Zoek ik naar een ander huis, waar alles beter is? Zoek ik naar Gods nieuwe wereld? Want daar gaat het volgens mij over: het koninkrijk van God. Waar vrede is en alles goed is. Er geen tranen, geen pijn, geen rouw meer zijn. Waar we voor altijd gelukkig zijn. Zó gelukkig dat wij ons er nu nog geen voorstelling van kunnen maken. Wij kunnen vaak zo bezig zijn met ons leven hier op aarde. Met ons huis, wat we eten en drinken zullen, met wat we bezitten. Maar er komt een ander leven. Een leven dat niet draait om ons huis, ons eten en drinken, ons bezit, of om wat dan ook maar voor aardse zaken. Dat andere leven is er al. Die toekomstige stad is er ook al. Dat klinkt tegenstrijdig. Het is misschien wel net als met de lente: je ziet de bloembollen alweer bovenkomen als teken van de lente en toch kan het nog winter zijn, met sneeuw en vorst. Je weet: de lente is er al voor een deel én de lente komt eraan. Het wordt nog meer, groter, mooier. Zo is het ook met die stad, die prachtige stad. Het is er al voor een deel én het komt eraan. Wat doe ik om die stad te zoeken? Wat doe ik om mijzelf en anderen eraan te herinneren dat die stad komt?

 

Als er ergens een nieuw huis gebouwd wordt, trekt dat vaak de aandacht. Mensen lopen er eens extra langs en kijken hoever het al is. Als het goed is kun je vaak van week tot week vorderingen zien. Zeker aan de buitenkant.

Doe ik, doen wij dat ook met Gods nieuwe wereld? Even kijken hoever het is? En blijf ik dan op afstand staan? Of bouw ik zelf ook mee? En u en jij? Zijn wij bereid mee te bouwen? Te investeren? Met tijd, met aandacht, met talenten, met mogelijkheden, met woorden, met daden, met geld wellicht? Je doet het nooit alleen. God is de grote Architect en Bouwer. Je loon zal groot zijn.

Wil je blijven wonen waar je nu woont? Of zoek je met mij mee naar de toekomstige stad?  

 

¹ Hebreeën 13 vers 14