De 24 mooiste van 2024

Foto’s, quotes, gebeurtenissen, herinneringen uit (het bijna afgelopen jaar) 2024: ik verzamelde ze in een hoogtepunten top-24 van 2024. In willekeurige volgorde en van alles door elkaar, zoals in het leven soms van alles door elkaar loopt. 

Kerst

 

Kerst

het donker is gezwicht

je Redder is gekomen:

Jezus, het Licht

de Hoop

de Liefde

Hij blijft

voor altijd

 

vier

 

vier vlammen

het licht groeit

kom, maak haast

4^e advent

drie

 

Drie vlammen

groter, feller

het donker maakt plaats

 

3^e advent

Vol levensliefde

Dan moet het wel vandaag …

22 november. Een melding in de post-app: er wordt een pakketje bezorgd, het past door de brievenbus. Yes, nu al? Het is een boekje, of beter: meerdere boekjes. Ik pak het uit en ben enthousiast. Leuk om er op mijn verjaardag over te schrijven, dacht ik. Het stukje werd nog niet geschreven, ik had de tijd nog wel.

Tot vandaag. Want als ik het op mijn verjaardag wil promoten, moet het wel vandaag gebeuren ...

twee

 

een tweede vlam

ook wat dichterbij?

kijk daar, geflonker

2^e advent

één

 

één vlam

heel in de verte

verder is alles donker

1e advent

Liever 100

Heel eerlijk? Liever rijd ik 100 op de snelweg in plaats van 130. Stel dat de omstandigheden om te rijden ideaal zijn: het is licht, het is droog, de zon hindert niet. Dan nog rijd ik liever 100. Het snelheidsverschil met bijvoorbeeld vrachtauto’s en campers is niet al te groot. Ik nader ze rustiger en heb tijd en mogelijkheid om ze in te halen zonder dat ik voor mijn gevoel in een split second moet beslissen. Die split second is niet zo, en je moet ook vooruitkijken enzo, maar dan nog. Voor mij rijdt het rustiger.

 

Ik was denk ik 18 of 19 jaar toen ik begon met autorijles. Waar dat voor veel mensen en jongeren vanzelfsprekend is, was het dat voor mij niet. Ik kan geen snelheden en afstanden inschatten. Steek ik op mijn fiets de weg over? Het was wel eens krap, die auto was toch dichterbij of reed toch harder dan ik dacht. Daarom: liever wachten. Dat sta ik daar wel eens en merk dat ik toch al wel had kunnen oversteken. Kan ik dan wel veilig auto leren rijden? Is het vertrouwd - voor mijzelf en voor anderen - dat ik de weg op ga? Het CBR was erbij betrokken. Na een aantal lessen gevolgd te hebben in een schakelauto, kwam hun advies: rijd eens een les in een automaat. Hoef je niet schakelen, heb je meer tijd om te kijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik weet het nóg: de opluchting, de rust. Dít is het, dit zie ik mijzelf wel doen. Ik heb tig lessen gevolgd en mijn rijbewijs gehaald. Een auto gekocht. En wat ben ik er blij mee. Ik kan zelf van A naar B naar C. Niet afhankelijk van het openbaar vervoer (hallo platteland, hallo dorp). “Je geeft gas en je rijdt” zeg ik wel eens over mijn bolide. Wat een uitkomst.

 

Laatst was ik aan de wandel. Een korte route. Niet de mooiste maar even de deur uit. Mijn gedachten laten gaan. Na een volle en drukke week mijn volle hoofd hopelijk wat leger lopen. Mijn vermoeide en zere lichaam wat ontspannen.

 

Ineens was daar dat beeld: liever 100. Waarom per sé 130? Waarom mee in de ratrace van overal bij willen zijn, alles willen doen (en dan nog goed ook …)? Waarom vol gas? Mag het een paar tandjes minder - van mijzelf dan? Ja, graag minder snel. Liever 100, liever nog 80, 60. Rustiger aan, om adem te halen.

Ik ga afschalen: werken, eten koken, veel slapen en 2x per week sporten. Dat is de basis.

Markten, concerten, workshops, hoe leuk ook: even niet.

 

Ik wil niet helemaal uit verbinding, niet op een eiland leven. Ik blijf mensen zien en spreken. Maar even niet te veel tegelijk, niet te groots.

 

En verder: focus, 1 ding tegelijk, het gas wat loslaten, wat bijsturen en wel zelf aan het stuur blijven en blijven rijden.

 

Liever 100. Anderen zullen me inhalen. Er zullen altijd mensen zijn die het anders doen, andere keuzes maken, sneller rijden. En dat is oké.

Ik mag mijn eigen (rij)baan volgen.

Liever 100, liever vertragen, liever 60, liever léven en líever leven. 

Terugblik op september

Vorige week was ik een midweek op Terschelling. Een mooi eiland vind ik dat. De maand september was voor mij een maand van afsluiten van mijn werk, want ik ga aan een nieuwe baan beginnen, in een andere organisatie. Een maand met veel vrije tijd, en nog kwam ik soms tijd tekort. Een maand van wandelen, er op uit, sociale contacten. Veel zon en het begin van de herfst. En dus nog een midweek naar Terschelling. Want als ik thuis ben, ga ik toch allerlei (huishoudelijke) dingen doen. Nu kon ik heerlijk relaxen.

In dit blog zomaar wat foto's van het verblijf op Terschelling. Eerst had ik nog meer foto's geselecteerd, maar dat wordt te veel voor nu. Dus misschien komt er nog een deel 2 binnenkort.

Aan het begin van de maand een afscheidskadootje bedacht en in elkaar gezet voor collega’s. 

En hier dan toch echt de foto’s van Terschelling:

Als ik de foto's zo zie, ben ik nog weer even terug...

Tijd

Tijd

glijdt

als zand

door mijn vingers

of

het haakt,

raakt,

maakt

me blij:

weer een dag, maand, jaar erbij.

 

Mistige morgen

Zo af en toe laat hij zich al weer zien: de mist. Passend bij de nazomer. Misschien willen we er nog niet aan, want het is nog zomervakantie, maar toch waren er al weer enkele mistige ochtenden.

De mist ‘heeft iets’, vind ik: de wereld is kleiner, je kunt minder ver voor je uit kijken. Dingen aan de horizon, zoals windmolens en kerktorens, zijn voor even verdwenen. Het is windstil. Misschien wil je vertragen, verstillen.

 

Wat had ik enkele weken geleden geluk. Ik had een vaartocht geboekt. ’s Morgens heel vroeg. De enige van die organisatie voor dit jaar. En juist op die morgen was het mistig. Adembenemend. Sereen, zou ik bijna zeggen.

 

Om kwart over vijf stapte ik de deur uit en maakte alvast deze foto:

Laat het maar los

Dit gedicht schreef ik als vervolg op ‘Uit’. Want hoe kun je uit staan als je nog veel vast houdt? Misschien wel vast moét houden? Loslaten kan klinken alsof je iets of iemand als een baksteen laat vallen. Met het risico op bezeren. Kun je misschien, in plaats van loslaten, iets doorgeven? Doorgeven aan God? Doorgeven aan een medemens? Die mee helpt dragen? Je staat niet alleen.

                                                                     

‘Laat het maar los’

klinkt zo eenvoudig.

Toch houd je vast,

staat schouder aan schouder.

Uit

Je hoeft niet proberen

alles wat ‘moet’.  

Laat het gebeuren:

zweet, tranen, bloed.

 

De wereld raast door:

de piepjes, de bliepjes,

de pingels en rinkels,

appjes, berichten, sms,

kijk hier, zie daar,

het bezorgt je stress.

 

De wereld raast door.

En jij?

Adem in, adem uit,

stel je haar voor

zonder verwachting,

zonder geluid.

 

Je hoeft niet proberen,

laat het maar gaan.

Het mag je leren

eens uít te staan.

Glijbaan

 

lichtvoetig

lichtvoetig

ik wil

luchtig

lichtvoetig

leven

vandaag

 

ik kies

zomerbries

zuchtje wind

zonnekind

zomaar

 

de groeten aan mijn denkhoofd

want ik schakel je even uit

en neem een besluit

vandaag denk ik vrolijk - beloofd

 

en als mijn voornemens smelten

- als sneeuw voor de zon -

neem me onder Uw hoede

dan heb ik bodem, vaste grond

 

laat

mijn lied

zweven

naar omhoog

 

laat

mijn dank

stijgen

naar Uw troon

 

laat

mij leven

bij U

op adem komen

 

vandaag

morgen

elke dag

 

zodat

en

totdat

ik U

ontmoeten mag

Afscheid

Wat doe je als twee kerkgemeenten samengaan? Dan gebeurt er van alles, teveel om op te noemen. Wat daarbij kán horen is de keuze voor 1 kerk. En dat is wat er in mijn kerkgemeente gebeurde.  Sinds 1 juli zijn we samen officieel één gemeente en houden we alle diensten in één kerkgebouw, namelijk ‘Kabzeël’. Zodoende hadden we op 14 juli de laatste kerkdienst in de kerk die zijn deuren sluit. Na ruim 50 jaar, dat zijn heel wat diensten, heel wat gebeden, heel wat liederen en psalmen die er gezongen zijn. Van die 50 jaar heb ik er bijna 15 jaar gekerkt. Ik schreef er een gedicht over, wat ik in de dienst heb voorgelezen.

Een kerk, een kerkgebouw: mensenwerk, maar toch ook allereerst en vooral Gods werk.

 

Rijkdom

De afgelopen week was ik op vakantie met Dit Koningskind. Samen met een groep deelnemers uit het hele land waren we een week in Diessen, Noord-Brabant. Alle gasten hebben een verstandelijke beperking. Maar verder zijn ze zo verschillend als wat. Het was een intensieve week, maar ook een week vol mooie momenten en lachbuien. Ik schreef er onderstaand gedicht over.

Rijkdom 

ik zie je brede glimlach bij een kop koffie op het terras

ik zie je boosheid als je dwars

ergens tegenin gaat

ik hoor de zucht die je slaakt:

ze heeft het dóór

ze snapt wat ik bedoel

nu is het goed

 

ik zie je genieten

van schijnbaar kleine dingen,

samen eten, samen zingen

je voelsprieten

staan aan

 

ik zie je helpen, doen wat jij kunt

ik zie je trots als iets is gelukt

ik hoor je slappe lach,

ik merk hoe je contact zoekt,

parels in de dag

 

ik hoor je vragen,

de bevestiging die je zoekt

ik zie hoe zorgzaam je bent,

hoe je kleurt en tekent,

het is goed wie je bent en hoe je doet

 

ik zie je eenvoud,

je grootse geloof

ik zie je vertrouwen op de Hemelse Vader

je brengt me nader

bij Hem

met je lied, je knuffels, je stem

 

ik zie hoe je doorzet,

zelf dingen probeert

hoe je zelfstandig

je weg vindt, op jouw manier

 

we noemen je beperkt,

maar juist in je eenvoud

leren jullie ons zoveel

wat een rijkdom, wat een Zegen

hebben we in jullie gekregen

Vier

Vandaag is het 1 juni. De datum dat ik mijn blog wereldkundig maakte. 1 juni 2020, om precies te zijn. Daar hou ik van, van precisie.

Vandaag is dat 4 jaar geleden, reden voor een klein feestje. De titel van dit artikel schreef ik bewust met letters. Vier als in het cijfer 4 en van het werkwoord vieren. Want vier je feesten, vier waar je blij mee bent, vier wat je kreeg. En blij ben ik met dit blog!

 

Moederdag

 

Groningerland

Wie zegt dat het land kleurloos is?

Grijs, bruin, groen

in elk seizoen

soms wat donkerder, soms wat lichter

steeds is het zicht er 

op die kleuren:

 

Vliegshow

Zaterdagmiddag was ik weer eens aan de wandel. Daar was deze week niet zoveel van gekomen. Nu had ik weer de rust om er op uit te gaan en om mij heen te kijken. Een andere reden voor de wandeling was om mijn nieuwe wandelschoenen in te lopen. De eerste kilometers van hopelijk vele.

 

Ruim een week geleden had ik mijn eerste zwaluw van dit jaar gezien. Vandaag liep ik door een natuurgebiedje en daar vlogen ze ook. Yes. Toen ik de bocht omging, waren er nog veel meer. Ondanks een (hagel)bui even eerder, vlogen ze af en aan. Ze vlogen laag en mede door de bewolking die er hing, waren ze goed te zien. Het was een regelrechte vliegshow die ze gaven. Snelheid maken, even stil hangen (ik denk vliegjes vangen), weer verder vliegen, zwenken. Het ging sneller dan ik kan typen of dan jij kan lezen. Prachtig om te zien. Ik heb vol bewondering staan kijken.

Het is volbracht

 

Ik timmer aan de weg (deel 2)

Dit is ‘ik timmer aan de weg’ deel 2. Bij het typen van de titel typte ik per ongeluk 20 in plaats van 2, haha dat is wel heel enthousiast. Het vorige blog heeft een vervolg.

Ik timmer aan de weg

Ik timmer aan de weg. Die zin zingt al een paar weken rond in mijn hoofd. Ik timmer aan de weg… en wil dat met deze blogpost laten zien, in de openbaarheid brengen voor zover het dat nog niet is. 

Toen de wereld wit was

Toen de wereld wit was

ongerept

zonder sporen

verstild

te zien

de blauwe lucht

te horen

de diepe zucht

leven