Ken je het woord ‘franterig’? Pas geleden zei ik dat tegen iemand en zij wist niet wat het was. Ik kon het niet eens zo goed uitleggen en dus zocht ik het later even op. Franterig is zoiets als wrevelig, korzelig. En ja, blijkbaar is het dialect. Weer wat geleerd.
Een beetje franterig, zo voelde ik me laatst. Maar ik had geen zin om er aan toe te geven, om chagrijnig te worden. Dus zocht ik wat te doen, iets waarbij ik even niet na kon denken. Tenminste, niet nadenken over mezelf. Afleiding dus. Niet altijd een goed idee, maar die avond wel.
