Daar
zit ik dan. Op de dijk. Vreselijk vroeg. Wachtend op de zon, en hoe die opkomt.
Maar voor de zonsopkomst is het al licht in de lucht. Lang voordat de zon er
is, heeft hij al invloed. Mooie, warme kleuren zijn er te zien: oranje, roze.
Een mooi contrast met de blauwe zee.
Heb
jij een papa?
Zo’n
sterke, die heel veel kan dragen,
aan
wie je alles kunt vragen,
bij
wie je een potje kunt klagen,
die jou
grote dingen doet wagen.
Heb
jij een papa?
Die
met je huilt en met je lacht,
je
kietelt, heel hard of heel zacht,
die
’s avonds laat nog op je wacht,
er
altijd voor je is, dag en nacht.
Heb
jij een pa?
Waar
je grappen mee maakt,
of
ruzie, als harde noten worden gekraakt,
waarmee
je bomen opzet of bomen poot.
Ben
je blij met elkaar, of geeft het aanstoot?
Ben
jij een papa?
Die
voetbalt en stoeit,
met
het eten knoeit,
met
zijn gezin lijkt vergroeid,
trots
is als zijn kind opbloeit.
Of is er iemand afwezig en doet dat pijn?
Een vader, zodat je geen kind kunt zijn?
Een kind, zodat je geen vader kunt zijn?
Herinnert vaderdag je aan je litteken dat nu weer zo schrijnt?
Aan wat was, maar nooit meer terugkomt,
aan wat je wenst, maar nooit uitkomt,
aan wat kon zijn, maar niet tot zijn recht komt,
aan onzekerheid en geen idee van een toekomst.
Wij hebben een Papa, Die er altijd voor ons is
bij Wie we terecht kunnen, met onze lach en met ons gemis,
Die ons helpt, ook als alle hoop op een aardse vader is uitgewist,
Hij is in de hemel en kan alles, voor Hem geen hindernis
Hij houdt méér van je dan een papa hier op aarde ooit kan,
je mag méér kind zijn, onbezorgd, je leven lang,
kom, leef, geef Hem je hart, wees niet bang,
Hij is het Die altijd met open armen jou ontvangt!
Het is aan het begin van het coronatijdperk. Op de website van een bruidsfotograaf (www.tillyfotografeert.nl) lees ik dat de bruiloften die zij dit voorjaar zou fotograferen, niet doorgaan. Nu heeft ze meer tijd voor andere foto’s. Ze maakt ook familiefoto’s en biedt aan om dat te gaan doen. In deze tijd? De tijd van binnen zitten en afstand houden? Ja, juist nu. Lekker buiten, op afstand fotograferen. Mooie herinneringen maken. Als aandenken aan een bijzondere tijd. Een tijd die hopelijk snel weer voorbij is.
Ik lees het en denk: dat wil ik ook, zo’n fotoshoot. Maar ik heb geen gezin, geen vriend. Is dat wel leuk genoeg, om in mijn eentje op de foto te gaan? Er is geen interactie tussen mensen, wat juist bij gezinsfoto’s zo leuk is. Twijfel alom…
De
regen raakt me, net als de hagel. En toch ook weer niet. Ik draag mijn capuchon
en die houdt het allemaal tegen als een soort schild. Het houdt ook de geluiden
tegen die om me heen zijn. Auto’s passeren, hun geluid klinkt gedempt. Fietsers
rijden mij achterop, zonder dat ik ze aan hoor komen. De wereld wordt kleiner. Ik
kijk naar de lucht of er ook een stukje blauw te vinden is. Ja daar, gelukkig.
Heer, open mijn oren
om tussen de regels te horen
wat de ander zegt,
om te luisteren, aandachtig en oprecht.
Heer, open mijn ogen
en maak mij steeds weer bewogen
om te kijken naar de mens, net zo één als ik,
zijn lach te zien en ook de traan die in zijn ogen prikt
Het is ’s morgens vroeg. Het heeft gevroren en ik loop buiten om foto’s te maken. Ik zie een aantal struikjes. Bodembedekkers, misschien 10 cm hoog. Een plek waar ik vaak langsloop, struiken die ik al vaak heb gezien. Tussen de takjes zijn talloze spinnenwebben geweven. Nu het heeft gevroren vallen ze extra op door het kleine laagje rijp. Het treft me. Een klein struikje, nu grotendeels bedekt door spinnenwebben. Ragfijn. Kunstig geweven. En dat ik dat mag ontdekken, het mag zien. Er verwonderd stil bij sta. Zo verwonderd dat ik het wil delen. Zie jij het ook?
Welkom!
Dit ben ik: een jonge vrouw die je graag laat meekijken en meelezen met wat ze
tegenkomt in haar dagelijkse leven. Mijn naam is Jeanet Knot (1986). In mijn
vrije tijd wandel ik graag, waarbij ook vaak de camera meegaat om dingen vast
te leggen.
