Leven

 

Beschermd

je naam geschreven in het zand

kwetsbaar

onzeker

zó uit te wissen

 

je naam geschreven in Zijn hand

onuitwisbaar

geliefd

nooit vergeten

 

je leven geborgen in Gods hand

veilig

beschermd

om eeuwig te leven

Foto's genomen op het strand van Schiermonnikoog, waar ik laatst een dagje was

ik wou dat ik kon schilderen

 

Ruimte (2)

Weer een maand voorbij. Mijn streven is elke maand wat op mijn blog te plaatsen, dus vandaag ‘moet’ het dan wel gebeuren. Ik borduur door op het thema van mijn vorige blogbericht: Ruimte.

Mag ik ruimte van jou, ruimte van mij, om mijzelf te zijn? Daar begint het gedicht ‘Ruimte’ mee wat schreef. Mag ik ruimte van mij? Ruimte in mijn hoofd, ruimte in mijn tijd? Hoe maak ik ruimte als ik veel alleen moet doen? Dit wordt geen klaagblog, maar ik wil je wel wat inzichten en gedachten meegeven.

Ruimte

Op mijn werk werd een gedichtenwedstrijd georganiseerd. Dat had een speciale aanleiding. Eén keer per jaar worden daar de Verbindingsdagen georganiseerd. Medewerkers van ondersteunende diensten (zoals HR, administratie, secretariaten) ondernemen dan allerlei activiteiten met bewoners en cliënten. Het thema dit jaar is: Zijn wie je wilt zijn. Dat kan gaan over geaardheid, cultuur, geloof, enzovoort. Kun je, durf je, mag je jezelf zijn, ook als je zorg ontvangt of in een verpleeghuis woont?

Eerste lustrum

1 juni 2020 was de dag dat ik het bericht de wereld in slingerde dat ik een eigen website heb. Nu (bijna) 5 jaar geleden dus. Hoera, het eerste lustrum van mijn website! Dat mag gevierd worden.

Dus kocht ik bloemen en maakte een taartje. Afgelopen week kwam er spontaan een gedicht bij mij op over het schrijven. Een heel mooi moment om dat hier en nu met jullie te delen:

 

ik schrijf

dan blijf

ik bij

en blij

 

ik schrijf

en lees

ik denk

en dank

 

in klein

zit grootheid

in onbeduidend

zit waarde

 

kijk je mee?

lees je?

door mijn ogen

kijken naar Boven

 

Dank je wel voor je betrokkenheid. Of je nu vanaf het begin meeleest of later aangehaakt bent. Of je af en toe wat voorbij ziet komen of elke nieuwsbrief opent. Of je reageert of niet. Fijn dat je bent!

 

Als titel van dit bericht schreef ik: eerste lustrum. Dat suggereert dat er nog meer lustra komen. Tsja, als het aan mij ligt wel, ik wil nog wel even door met schrijven, fotograferen, delen. Geen mens kan in de toekomst kijken. Geen mens weet wat er morgen gebeurt, laat staan over vijf jaar. Dus weten we ook niet of er over 5 jaar weer iets te vieren valt. Dus kijk ik naar Boven, naar God. Hij leidt mij, ook hierin. 

Ik heb het er niet op uitgezocht, maar het boeket pioenrozen dat ik kocht, heeft 5 takken met bloemen. Dat vind ik dan weer mooi.

Een spoortje leven

soms overvalt het je

moét je even huilen

fijn als je leunen kunt

iemand bij wie je kunt schuilen

 

soms overvalt het je

moét je er even heen

voor een knuffel, een zoen,

een flitsbezoek: je bent niet alleen

 

soms overvalt het je

weet je niets te zeggen

woorden tekort

om dit uit te leggen

 

soms overvalt het je

moét je even schreeuwen,

van woede, weerzin, frustratie

mee krijsen met de meeuwen

 

soms overvalt het je

wil je er alleen even zijn

wat kun je doen?

het lijkt zo onbeduidend en klein

 

kleine gebaren, groots in kracht

breng ze maar, in een lege dag

breng ze maar, als een lichtpuntje in de nacht

 

ook als de ander het niet kan ontvangen

- of jijzelf niet -

heb je een spoortje liefde

een spoortje leven

gebracht