Vrede

Vrede

Wie kent een god zo goed en vol ontferming?

Waar vindt de mens meer vrede en bescherming?

Uit: Psalm 18: 6 De Nieuwe Psalmberijming

Misschien vind je het ouderwets, maar ik heb wat met de psalmen. Niet alle melodieën spreken me aan, en ook niet alle woorden. Maar heel veel ook wél. Ik vind er herkenning in. In hoe ik van blijdschap naar verdriet naar God loven kan gaan. In hoe moeilijk het leven soms kan zijn. Dat er hoop is. Regelmatig worden er prachtige eigenschappen van God in benoemd. En als we dan eens uit een hertaling zingen, kunnen de woorden maar zo nog dieper, nog aansprekender bij mij binnenkomen. 

Witter dan sneeuw

Storm

Nu zit je nog veilig binnen. Beschut. Als je naar buiten gaat, suist de stormwind je om de oren. Je zet je schrap, haalt diep adem en gáát.

Schijn met Uw Licht

Schijn met Uw Licht

waar het donker is.

Spreek Uw waarheid

waar de leugen is.

 

Breng Uw vrede

waar oorlog is, onrust, haat.

Wees een schuilplaats

waar angst is, onveiligheid, verraad.

 

Schenk Uw genade

waar wij zijn weggelopen.

Wees ons vertrouwen

waar wij niet meer durven hopen.

 

Schenk Uw hoop

waar wanhoop is, uitzichtloosheid.

Breng bijeen

waar verdeeldheid is en afscheid.

 

Breng tot Leven

waar de dood is.

Geef Uzelf

opdat het voor altijd genoeg is.

 

Verwachtingen

Voor kleine kinderen zijn tijdstippen en dagen lastig. Wanneer gaan we buiten spelen? Wanneer is volgende week, wanneer ben ik jarig? Voor een verjaardag maak je misschien wel een aftelkalender. Of je vertelt hoeveel nachtjes slapen het nog is. Weer een nacht voorbij, het is nu nog maar zoveel nachtjes tot……. verjaardag / feestje / school / sport. Als het iets leuks is, kan de tijd niet snel genoeg gaan. Dat geldt voor kinderen en net zo goed voor volwassenen. “Ik kan niet wachten” klinkt het dan. Maar als het iets naars is, kan het heel lang duren. Als je wacht op een spannende uitslag, als je wacht tot je eindelijk bij die vervelende baas weg kunt, als je wacht tot je kunt verhuizen uit je huis waar je je onveilig voelt. Dagen voelen als weken. Je zoekt afleiding. Je telt misschien ook wel af, net als een kind aftelt naar zijn verjaardag. Het kan helpen als je een datum weet: dan en dan gaat het gebeuren. Maar aan beter worden na je ziekte hangt helemaal geen concrete datum. Wanneer je gevoel van onveiligheid helemaal weg is, is moeilijk te zeggen. Dat kan je moedeloos en verdrietig maken: gaat het ooit beter worden? Hoe houd ik dit vol? En hoe lang houd ik dit vol?

100!

Dit is het 100^e bericht op mijn blog. Daarom vandaag een blogpost met honderd woorden, een uitdaging. Het is een mijlpaal om te vieren, te delen, voor te danken.

Dank je wel voor je meelezen, reageren, delen, bidden, inspiratie.

Dank U, Here God, dat U mij helpt Uw Licht te zien en te laten zien. Want dat is waar ik naar verlang en de ondertitel van mijn blog: met gedichten en fotoverhalen Licht uitstralen. Dank U voor wat U geeft: genade, tijd, voldoening, energie, inspiratie, geloof, verwondering, hoop, moed, leven.

Ik sluit af met Psalm 100: de Here is goed!

Langs de weg

In de zomer had ik een paar weken een logee: een hond. Dat betekende veel wandelen, veel thuis werken, veel in de tuin zijn. Het was warm weer met soms wat regen. Tijdens het wandelen zag ik van alles langs de weg, maar met een lobbes van 40 kg aan de lijn kon ik geen foto’s maken. Dan ging ik later op de dag wel eens zonder hond op pad om de foto’s alsnog te maken. Want het waren veel mooie dingen die ik zag. Voornamelijk bloemen, dus die kom je veel tegen in deze blog. Kijk mee, hopelijk geniet je er net zo van als ik doe en gedaan heb.

Mijn logee💚

Vakantiehuis

In de afgelopen week was ik als begeleider mee op een groepsvakantie voor mensen met een verstandelijke beperking. Zo'n week word ik geleefd: volle focus op de gasten, samenwerken in het team van begeleiders. Tegelijk ook genieten van kleine dingen en van de omgeving. Weer thuis ontstond dit gedichtje:

er was geen thuis

er was geen wereld

alleen dit huis

en wie er deze week woonden

 

het was mijn thuis

het was mijn wereld

dit huis

met andere gewoonten

 

zoveel mensen, zoveel geluiden

zo goed samen

dit huis

nu weer verlaten

 

iedereen weer terug naar het eigen leven,

de eigen wereld,

genoten, gegeven, gegroeid,

mijn hart is er een beetje gebleven.

Tempo

Omdat er een wegafsluiting is, moet ik deze maand via een andere route naar mijn werk rijden. Nu moet ik over een weg waar je, op de vaak openstaande brug na, gewoonlijk door kunt rijden. Af en toe zijn er stukken waar je 70 mag, maar verder mag je overal 100 km per uur rijden. Toch zijn er regelmatig voertuigen die langzamer gaan. Als het een vrachtwagen of een auto met een aanhanger is, snap ik dat, die mogen maar maximaal 90. Maar ook bestuurders van een gewone personenauto rijden regelmatig maar 90, of nog langzamer. Zonder dat er iemand voor hen rijdt. Gewoon overdag, als het licht is en droog. En daar kan ik mij over opwinden: hoezo rijd je maar 90? De weg ligt open. Gas erop, een beetje doorrijden graag. Niet omdat ik altijd zo’n haast heb, maar gewoon het idee….

Juni-jubel

Nadenkend over wat ik zou bloggen vandaag, bedacht ik dat een fototerugblik op de maand juni wel leuk is. Ik zocht een titel en kwam uit op Juni-jubel. Dat is wel een feestelijke naam hoor, voor een maand die niet alleen maar jubel was. Er was ook pijn, ongemak, niet lekker in mijn vel zitten. Maar er was ook weer wat rust, wat oog krijgen voor de omgeving, de natuur. Dus deel ik graag wat foto’s. Kijk je mee?

Groen

Omdat ik niet goed kan inschatten of het gedicht hierboven goed leesbaar is, plaats ik hem ook nog even als losse tekst.

Lange adem

je hebt een lange adem nodig

als je dit aan wilt gaan,

geduld, mildheid en

mensen die achter je staan

 

je hebt een lange adem nodig

op weg te gaan, van hier

naar anders, zoekend

naar de deur op een kier

 

je hebt een lange adem nodig

overeind komen is

uitputtend, soms ook

een stap terug, zien wat mist

 

je hebt een lange adem nodig

zoek niet, het is er al

onverdiend, voor jou:

ruimte, Leven bovenal

 

je krijgt de lange adem cadeau

je bent veilig, vertrouw:

je mag en kunt gaan

God blaast Zijn Adem in jou!

Dan zie ik jou

 

Yes, een blog

Hoewel ik de laatste tijd niet zoveel schrijf en niet zoveel foto’s plaats op mijn blog, vond ik dat er vandaag toch wel een artikel moest komen. Niet omdat het te lang geleden was, niet omdat jullie er om vroegen. En toch schoof ik achter de laptop. Toch zomaar vandaag op een doordeweekse dag een nieuw blog online. Waarom? Dat vertel ik verderop in dit blog.

Stralen

Tijdens het eten koken kijk ik uit het raam van de vakantiewoning waar ik op dat moment ben. Een ander huis, een andere omgeving, een ander uitzicht. Ik kan de zon zien ondergaan. De lucht krijgt mooie kleuren: rood, roze, oranje. Altijd bijzonder om te zien.

Hoe het precies komt dat de lucht verkleurt als de zon opkomt of ondergaat, weet ik niet. Het zal vast te verklaren zijn vanuit de natuurkunde, meteorologie of andere wetenschappen, maar daar heb ik geen kaas van gegeten. Ondanks dat ik het niet snap, kan ik het wel bewonderen en er van genieten.

Wel weet ik Wie dit gemaakt heeft, Wie dit Zelf bedacht heeft.

Voed mij

Voed mij

met Uw woorden

als mijn eigen woorden

mij uitputten.

 

Voed mij

met Uw woorden

als mijn eigen gedachten

mij verwarren.

 

Voed mij

met Uw woorden

als mijn eigen gevoelens

met mij op de loop gaan.

 

Leer mij

naar Uw woorden

te luisteren

en er hoop uit te putten.

 

Leer mij

Uw woorden

te herhalen,

het is Uw waarheid die mij leidt.

 

Leer mij

Uw woorden

te vertrouwen,

het is de bodem onder mijn bestaan.

 

Voed mij

met Uw aanwezigheid

als ik alleen ben.

 

Voed mij

met Uw vrede

als ik worstel.

 

Voed mij

met Uw liefde

als ik mezelf onderuit haal.

 

Voed mij, leer mij, vervul mij, leid mij

leer mij U prijzen. U bent er altijd bij,

laat dat voor elke dag genoeg zijn.

Proeven

Proef en geniet de goedheid van de Heer,

gelukkig de mens die bij Hem schuilt.

Psalm 34:9

 

Let op: van dit stukje kun je trek krijgen.

Een bloemlezing

Ken je het woord ‘franterig’? Pas geleden zei ik dat tegen iemand en zij wist niet wat het was. Ik kon het niet eens zo goed uitleggen en dus zocht ik het later even op. Franterig is zoiets als wrevelig, korzelig. En ja, blijkbaar is het dialect. Weer wat geleerd.

Een beetje franterig, zo voelde ik me laatst. Maar ik had geen zin om er aan toe te geven, om chagrijnig te worden. Dus zocht ik wat te doen, iets waarbij ik even niet na kon denken. Tenminste, niet nadenken over mezelf. Afleiding dus. Niet altijd een goed idee, maar die avond wel. 

De winnaar krijgt een krans

de winnaar krijgt een krans

een krans die verwelkt

die na een tijdje is uitverteld

over wie hem draagt

 

de winnaar krijgt een krans

een krans die nooit verwelkt

die nooit raakt uitverteld

over Wie hem draagt

 

Jezus Overwinnaar krijgt een krans

een krans van roem en eer en glorie

macht, heerlijkheid en victorie

sieren Hem Die hem draagt

 

jij overwinnaar krijgt een krans

ook voor jou, nu al, die glans

en niets wat ons scheiden kan

van Hem Die ons naar de overwinning draagt

Woning

 

 

“Wil je blijven wonen waar je nu woont?” stond er op het theelabeltje. Ja, zei ik. Nee, dacht ik er later achteraan. Ja, mijn huis is prima. En natuurlijk, er zijn altijd verbeterpunten. Zaken die ik wil verbeteren of mooier wil maken. Vernieuwen, of juist in de oude staat terugbrengen. Maar dit huis is prima, hier kan ik nog wel jaren blijven wonen zoals het nu lijkt.

En mijn ‘nee’ dan? Is er dan een addertje onder het gras? Zijn er verborgen gebreken? Nee is het tegenovergestelde van ja, dus wat speelt hier? 

Houtje-touwtje

De ene stengel van de amaryllis bol had ik afgeknipt. De bloemen waren uitgebloeid. Tijd om plek te maken voor de andere stengel, die al vol knoppen zat. Een paar uur later zag ik al wat dat voor effect had dat ik die ene stengel had afgeknipt. De stengel die er nog wel aan zat, trok de hele bol opzij. Het is dat de vaas het tegenhield, anders was de stengel helemaal gaan liggen. Uit evenwicht gebracht omdat hij als enige over was.

Ja en nu? Hier moest wat aan gebeuren. Anders konden de knoppen niet uitkomen en tot volle bloei komen. Met wat bamboestokjes die ik nog in de schuur had liggen en wat touw maakte ik een constructie om de stengel heen. Dit houtje-touwtje bolwerk moest de bloemen overeind houden. Niet het meest chique bouwsel om te zien, maar wel effectief. Want zowaar, het lukte. Nu een week later staat het geheel nog fier rechtop.

Samen

Ik kijk naar mijn bord. Verschillende ingrediënten liggen er op, in heel verschillende kleuren en vormen: gele paprika, rode tomaatjes, een geel/wit ei, groene sla. Verschillende kleuren, vormen en structuren. Samen vormen ze de salade. Een salade is niet alleen maar sla, of alleen maar paprika. Dat zou saai worden, smakeloos. Maar juist omdat het allemaal gezamenlijk op mijn bord ligt, vormt en wordt het een salade.

Het schoot ineens door mijn hoofd dat dit wel een beetje lijkt op de samenleving. Of op de kerkelijke gemeente. Allerlei mensen, die verschillen van uiterlijk, innerlijk, afkomst, (geloofs)overtuiging, grootte, geslacht, inkomen. Maar die in meer of mindere mate samen leven. Een samenleving vormen. De samenleving, onze samenleving. Waar wij ook deel van uit maken.

Weer december

Tijd voor weer een fotoblog. Al bladerend door de foto’s van afgelopen maand kwam ik uit op de titel Weer december. En dat is dubbel bedoeld: even terug naar december en het weer in december. Er waren grijze en lichte dagen, er waren veel lichtjes in het donker, er was vorst. Genoeg fotoinspiratie.

2022

Hoe zie jij 2022 voor je?

Als een leeg vel papier. Zo kun je het nieuwe jaar 2022 voor je zien. Een blad, nog onbeschreven, zonder kreukels en vlekken. Zie jij het nieuwe jaar zo voor je?

Of heb je de lijnen al uitgezet? De dagen al gevuld? Wordt het jóuw jaar, waarin veel moet wijken voor jou? Voor jouw plannen en idealen?