Terugblik op september

Vorige week was ik een midweek op Terschelling. Een mooi eiland vind ik dat. De maand september was voor mij een maand van afsluiten van mijn werk, want ik ga aan een nieuwe baan beginnen, in een andere organisatie. Een maand met veel vrije tijd, en nog kwam ik soms tijd tekort. Een maand van wandelen, er op uit, sociale contacten. Veel zon en het begin van de herfst. En dus nog een midweek naar Terschelling. Want als ik thuis ben, ga ik toch allerlei (huishoudelijke) dingen doen. Nu kon ik heerlijk relaxen.

In dit blog zomaar wat foto's van het verblijf op Terschelling. Eerst had ik nog meer foto's geselecteerd, maar dat wordt te veel voor nu. Dus misschien komt er nog een deel 2 binnenkort.

Aan het begin van de maand een afscheidskadootje bedacht en in elkaar gezet voor collega’s. 

En hier dan toch echt de foto’s van Terschelling:

Als ik de foto's zo zie, ben ik nog weer even terug...

Tijd

Tijd

glijdt

als zand

door mijn vingers

of

het haakt,

raakt,

maakt

me blij:

weer een dag, maand, jaar erbij.

 

Mistige morgen

Zo af en toe laat hij zich al weer zien: de mist. Passend bij de nazomer. Misschien willen we er nog niet aan, want het is nog zomervakantie, maar toch waren er al weer enkele mistige ochtenden.

De mist ‘heeft iets’, vind ik: de wereld is kleiner, je kunt minder ver voor je uit kijken. Dingen aan de horizon, zoals windmolens en kerktorens, zijn voor even verdwenen. Het is windstil. Misschien wil je vertragen, verstillen.

 

Wat had ik enkele weken geleden geluk. Ik had een vaartocht geboekt. ’s Morgens heel vroeg. De enige van die organisatie voor dit jaar. En juist op die morgen was het mistig. Adembenemend. Sereen, zou ik bijna zeggen.

 

Om kwart over vijf stapte ik de deur uit en maakte alvast deze foto:

Laat het maar los

Dit gedicht schreef ik als vervolg op ‘Uit’. Want hoe kun je uit staan als je nog veel vast houdt? Misschien wel vast moét houden? Loslaten kan klinken alsof je iets of iemand als een baksteen laat vallen. Met het risico op bezeren. Kun je misschien, in plaats van loslaten, iets doorgeven? Doorgeven aan God? Doorgeven aan een medemens? Die mee helpt dragen? Je staat niet alleen.

                                                                     

‘Laat het maar los’

klinkt zo eenvoudig.

Toch houd je vast,

staat schouder aan schouder.

Uit

Je hoeft niet proberen

alles wat ‘moet’.  

Laat het gebeuren:

zweet, tranen, bloed.

 

De wereld raast door:

de piepjes, de bliepjes,

de pingels en rinkels,

appjes, berichten, sms,

kijk hier, zie daar,

het bezorgt je stress.

 

De wereld raast door.

En jij?

Adem in, adem uit,

stel je haar voor

zonder verwachting,

zonder geluid.

 

Je hoeft niet proberen,

laat het maar gaan.

Het mag je leren

eens uít te staan.

Glijbaan

 

lichtvoetig

lichtvoetig

ik wil

luchtig

lichtvoetig

leven

vandaag

 

ik kies

zomerbries

zuchtje wind

zonnekind

zomaar

 

de groeten aan mijn denkhoofd

want ik schakel je even uit

en neem een besluit

vandaag denk ik vrolijk - beloofd

 

en als mijn voornemens smelten

- als sneeuw voor de zon -

neem me onder Uw hoede

dan heb ik bodem, vaste grond

 

laat

mijn lied

zweven

naar omhoog

 

laat

mijn dank

stijgen

naar Uw troon

 

laat

mij leven

bij U

op adem komen

 

vandaag

morgen

elke dag

 

zodat

en

totdat

ik U

ontmoeten mag

Afscheid

Wat doe je als twee kerkgemeenten samengaan? Dan gebeurt er van alles, teveel om op te noemen. Wat daarbij kán horen is de keuze voor 1 kerk. En dat is wat er in mijn kerkgemeente gebeurde.  Sinds 1 juli zijn we samen officieel één gemeente en houden we alle diensten in één kerkgebouw, namelijk ‘Kabzeël’. Zodoende hadden we op 14 juli de laatste kerkdienst in de kerk die zijn deuren sluit. Na ruim 50 jaar, dat zijn heel wat diensten, heel wat gebeden, heel wat liederen en psalmen die er gezongen zijn. Van die 50 jaar heb ik er bijna 15 jaar gekerkt. Ik schreef er een gedicht over, wat ik in de dienst heb voorgelezen.

Een kerk, een kerkgebouw: mensenwerk, maar toch ook allereerst en vooral Gods werk.

 

Rijkdom

De afgelopen week was ik op vakantie met Dit Koningskind. Samen met een groep deelnemers uit het hele land waren we een week in Diessen, Noord-Brabant. Alle gasten hebben een verstandelijke beperking. Maar verder zijn ze zo verschillend als wat. Het was een intensieve week, maar ook een week vol mooie momenten en lachbuien. Ik schreef er onderstaand gedicht over.

Rijkdom 

ik zie je brede glimlach bij een kop koffie op het terras

ik zie je boosheid als je dwars

ergens tegenin gaat

ik hoor de zucht die je slaakt:

ze heeft het dóór

ze snapt wat ik bedoel

nu is het goed

 

ik zie je genieten

van schijnbaar kleine dingen,

samen eten, samen zingen

je voelsprieten

staan aan

 

ik zie je helpen, doen wat jij kunt

ik zie je trots als iets is gelukt

ik hoor je slappe lach,

ik merk hoe je contact zoekt,

parels in de dag

 

ik hoor je vragen,

de bevestiging die je zoekt

ik zie hoe zorgzaam je bent,

hoe je kleurt en tekent,

het is goed wie je bent en hoe je doet

 

ik zie je eenvoud,

je grootse geloof

ik zie je vertrouwen op de Hemelse Vader

je brengt me nader

bij Hem

met je lied, je knuffels, je stem

 

ik zie hoe je doorzet,

zelf dingen probeert

hoe je zelfstandig

je weg vindt, op jouw manier

 

we noemen je beperkt,

maar juist in je eenvoud

leren jullie ons zoveel

wat een rijkdom, wat een Zegen

hebben we in jullie gekregen

Vier

Vandaag is het 1 juni. De datum dat ik mijn blog wereldkundig maakte. 1 juni 2020, om precies te zijn. Daar hou ik van, van precisie.

Vandaag is dat 4 jaar geleden, reden voor een klein feestje. De titel van dit artikel schreef ik bewust met letters. Vier als in het cijfer 4 en van het werkwoord vieren. Want vier je feesten, vier waar je blij mee bent, vier wat je kreeg. En blij ben ik met dit blog!

 

Moederdag

 

Groningerland

Wie zegt dat het land kleurloos is?

Grijs, bruin, groen

in elk seizoen

soms wat donkerder, soms wat lichter

steeds is het zicht er 

op die kleuren:

 

Vliegshow

Zaterdagmiddag was ik weer eens aan de wandel. Daar was deze week niet zoveel van gekomen. Nu had ik weer de rust om er op uit te gaan en om mij heen te kijken. Een andere reden voor de wandeling was om mijn nieuwe wandelschoenen in te lopen. De eerste kilometers van hopelijk vele.

 

Ruim een week geleden had ik mijn eerste zwaluw van dit jaar gezien. Vandaag liep ik door een natuurgebiedje en daar vlogen ze ook. Yes. Toen ik de bocht omging, waren er nog veel meer. Ondanks een (hagel)bui even eerder, vlogen ze af en aan. Ze vlogen laag en mede door de bewolking die er hing, waren ze goed te zien. Het was een regelrechte vliegshow die ze gaven. Snelheid maken, even stil hangen (ik denk vliegjes vangen), weer verder vliegen, zwenken. Het ging sneller dan ik kan typen of dan jij kan lezen. Prachtig om te zien. Ik heb vol bewondering staan kijken.

Het is volbracht

 

Ik timmer aan de weg (deel 2)

Dit is ‘ik timmer aan de weg’ deel 2. Bij het typen van de titel typte ik per ongeluk 20 in plaats van 2, haha dat is wel heel enthousiast. Het vorige blog heeft een vervolg.

Ik timmer aan de weg

Ik timmer aan de weg. Die zin zingt al een paar weken rond in mijn hoofd. Ik timmer aan de weg… en wil dat met deze blogpost laten zien, in de openbaarheid brengen voor zover het dat nog niet is. 

Toen de wereld wit was

Toen de wereld wit was

ongerept

zonder sporen

verstild

te zien

de blauwe lucht

te horen

de diepe zucht

leven