De afgelopen week was ik op vakantie met Dit Koningskind. Samen met een
groep deelnemers uit het hele land waren we een week in Diessen, Noord-Brabant.
Alle gasten hebben een verstandelijke beperking. Maar verder zijn ze zo
verschillend als wat. Het was een intensieve week, maar ook een week vol mooie
momenten en lachbuien. Ik schreef er onderstaand gedicht over.
ik zie je brede glimlach bij een kop koffie op het terras
ik zie je boosheid als je dwars
ergens tegenin gaat
ik hoor de zucht die je slaakt:
ze heeft het dóór
ze snapt wat ik bedoel
nu is het goed
ik zie je genieten
van schijnbaar kleine dingen,
samen eten, samen zingen
je voelsprieten
staan aan
ik zie je helpen, doen wat jij kunt
ik zie je trots als iets is gelukt
ik hoor je slappe lach,
ik merk hoe je contact zoekt,
parels in de dag
ik hoor je vragen,
de bevestiging die je zoekt
ik zie hoe zorgzaam je bent,
hoe je kleurt en tekent,
het is goed wie je bent en hoe je doet
ik zie je eenvoud,
je grootse geloof
ik zie je vertrouwen op de Hemelse Vader
je brengt me nader
bij Hem
met je lied, je knuffels, je stem
ik zie hoe je doorzet,
zelf dingen probeert
hoe je zelfstandig
je weg vindt, op jouw manier
we noemen je beperkt,
maar juist in je eenvoud
leren jullie ons zoveel
wat een rijkdom, wat een Zegen
hebben we in jullie gekregen
