Tempo

Omdat er een wegafsluiting is, moet ik deze maand via een andere route naar mijn werk rijden. Nu moet ik over een weg waar je, op de vaak openstaande brug na, gewoonlijk door kunt rijden. Af en toe zijn er stukken waar je 70 mag, maar verder mag je overal 100 km per uur rijden. Toch zijn er regelmatig voertuigen die langzamer gaan. Als het een vrachtwagen of een auto met een aanhanger is, snap ik dat, die mogen maar maximaal 90. Maar ook bestuurders van een gewone personenauto rijden regelmatig maar 90, of nog langzamer. Zonder dat er iemand voor hen rijdt. Gewoon overdag, als het licht is en droog. En daar kan ik mij over opwinden: hoezo rijd je maar 90? De weg ligt open. Gas erop, een beetje doorrijden graag. Niet omdat ik altijd zo’n haast heb, maar gewoon het idee….

 

Andersom gebeurt het ook: ik houd me aan de maximumsnelheid en dan rijdt er iemand achter mij die me bijna aan de kant duwt. Het overkomt me gelukkig niet zo vaak. Ik geloof dat bumperkleven in de top-10 van verkeersergernissen staat.

 

Is dat in het leven soms ook niet zo? Dat ik graag wil dat diegene met wie ik optrek, mijn tempo heeft? Een beetje doorleven graag. Niet achterblijven, kom op. En wat dacht je van in de kerk? Er zijn discussies, landelijk en plaatselijk, over nogal wat zaken: man/vrouw in het ambt, wel of niet samenwerken,  wel of niet een tweede dienst en hoe die in te vullen. We kunnen denken dat onze mening ook wel de mening van de ander is. Of: de mening van de ander hoort te zijn. Ga maar mee in ons straatje, zeggen we onbewust. Want dat is goed. Dan kom je tenminste ergens. Of dan houden we het goed, zoals het hoort.

 

Is vernieuwing dan erg? Is het verkeerd om elkaar enthousiast te willen maken? Moet dan alles altijd maar blijven zoals het was? Nee, ik denk niet dat vernieuwing verkeerd is of dat alles moet blijven zoals het nu is. Juist in gesprek met anderen kom ik vaak op ideeën. Hoe iets anders of beter kan. Hoe we enthousiast kunnen blijven of worden in het geloof. Door in gesprek te gaan, horen we waar iemand staat en waar iemand ‘heen zou willen’.

De vraag is waar het om gaat:

Wil ik hard rijden of wil ik veilig op de bestemming komen?

Wil ik vernieuwen en koste wat kost mijn mening en ideeën doordrukken?

Of wil ik samen optrekken en daarbij oog hebben voor wie ‘achterblijft’? Mijn tempo aanpassen aan anderen?

Wil ik mijn eigen route volgen of wil ik naar jouw aanwijzingen luisteren?

Ingewikkeld, want soms wil ik te snel, te veel, denk ik te veel vanuit mezelf.

 

En natuurlijk zijn er mensen nodig die voorop gaan, die de lijnen uitzetten. Dat is in het leven zo, dat is in de kerk zo. En natuurlijk zijn er mensen die niet voorop hoeven, maar wel meegaan in de stoet. En er zijn mensen die het tempo niet kunnen bijbenen. Dat niet kunnen of niet willen. Zie ik hem, zie ik haar ook? Luister ik naar hen? Of zeg ik: een beetje doorleven graag, niet achterblijven. Kijk ik achterom? Of kijk ik alleen maar vooruit?

 

De zomer is vaak een tijd van vertragen. Vergaderingen liggen stil, werk of andere activiteiten staan op een wat lager pitje. De avonden zijn lang. Hoe besteed ik mijn tijd? En is er dan misschien juist ruimte voor een gesprek? Tijdens een wandeling of een kop thee. Tijdens het potje voetbal of volleybal met familie, vrienden, gemeenteleden. En luister ik dan? Of wil ik dóórgaan, bumperkleven als het ware? Stof tot nadenken. Ik geloof dat ik maar eens op de rem ga staan.