Storm

Nu zit je nog veilig binnen. Beschut. Als je naar buiten gaat, suist de stormwind je om de oren. Je zet je schrap, haalt diep adem en gáát.

Je weet: als dit doorgaat, gaat er heel wat gebeuren. Of dat nu gaat om een andere baan, om een doktersbezoek, om een opleiding of wat dan ook. Er staat je heel wat te wachten. Je gaat een roerige periode tegemoet. Dat hoeft niet negatief te zijn, een frisse wind kan gezond zijn en veel doen. Alsnog is het dan niet altijd gemakkelijk. Je kunt tegenwind krijgen, je stapt als het ware de storm in.

Vaak wil ik dingen alléén doen. Ik heb ook niet altijd keuze, als single. Soms kan het alleen voelen. Maar ergens diep van binnen weet ik dat ik het niet alleen hoef te doen. Ik stapte naar buiten, de storm in. En schreef daarover dit gedicht:

 

Ik stap de storm in.

Letterlijk.

En soms ook figuurlijk.

Hier wil ik doorheen.

 

Ik stap de storm in.

Afwachtend.

En soms juist actief.

Ik ga, eerst alleen.

 

Ik stap de storm in.

Zoekend.

Verlangend naar leiding,

naar een vaste hand.

 

Ik stap de storm in.

Toch niet alleen:

mijn Bewaarder gaat mee,

draagt mij hier doorheen.