Uitglijden

Achter in mijn tuin staat een boom die nu in het najaar van die mooie rode bladeren krijgt. Als die er af vallen, komt een deel ervan op het pad terecht. In plaats van een saai grijs tegelpad, wordt het een tapijt van rood, geel, groen, bruin.

Mooi en ik kan er van genieten als ik er overheen loop. Totdat het een keer geregend heeft en mijn voet eventjes wegglijdt. Ik schrik, maar blijf overeind. Dat gaat een paar keer zo en steeds denk ik: ik moet dat tapijt opruimen. Vandaag de handen uit de mouwen en de bladeren bij elkaar geveegd. Dan zijn het er altijd meer dan je denkt.

En onder die bladeren blijkt een laagje modder te liggen, wat je bijna niet ziet en dus die uitglijder veroorzaakt.

Is het in het leven vaak niet net zo? We genieten van de dingen die op ons pad komen. Soms lijkt het aan te komen waaien, soms hebben we er hard voor gewerkt. Het zijn mooie dingen, waar we van genieten: een spontaan gesprek, een bezoekje, een column, een televisieprogramma, een Bijbeltekst. Maar ook lastige dingen: een ruzie, een boze blik, een veroordelende gedachte, verleidingen. En zo vaak maak ik een uitglijder. Voor ik het weet, glijdt mijn voet weg en lig ik onderuit. Een zin die ik uitspreek en waarvan ik direct besef: dat was roddelen. Dat kaartje wat ik wil versturen maar in de kast blijft liggen. Die voorbede die ik me had voorgenomen, maar wat na 2 dagen alweer vergeten is. Als ik er over nadenk en al die dingen bij elkaar hark, zijn het er altijd meer dan ik dacht.

Als je uitglijdt, kun je blijven liggen. Aangeslagen, verdrietig, met pijn. Maar je mag weer opstaan. Niet op eigen kracht, maar je wordt overeind getild, weer op je voeten gezet. God zelf zet ons weer overeind en houdt ons overeind. Zullen we dan nooit meer vallen? Nee, die garantie is er niet. Maar we hoeven niet in onze tekortkomingen blijven liggen. We mogen steeds zeggen: Heer, hier lig ik, weer heb ik een uitglijder gemaakt. Wilt U mij weer overeind zetten? En dat wil Hij doen. Uit genade, zonder dat wij het verdiend hebben, zonder dat wij er iets aan kunnen bijdragen. Het is vandaag Hervormingsdag. Daar is veel over te zeggen, maar voor nu houd ik het bij de genade die God geeft. Genade: niets verdienen en toch alles krijgen. Niet slechts elke dag, maar elk moment mogen we opnieuw beginnen, mogen we terugkeren naar onze Vader. Hij verwacht je, verwelkomt je, geeft je een schone lei, een nieuwe kans. Keer op keer op keer.

Terwijl ik de bladeren op het pad bij elkaar veeg, waaien er al weer nieuwe van de boom af. Ik kan er mee bezig blijven, het lijkt dweilen met de kraan open. Maar ondertussen werkt God met Zijn genade in ons leven. Hij houdt ons overeind en leidt ons op het vaak zo glibberige pad door het leven. We mogen ook elkaar ondersteunen en overeind helpen als er iemand valt. Niet veroordelend, maar dienend. Wetend dat we allemáál hulp nodig hebben, allemáál God nodig hebben, allemáál van genade leven. Zo mogen we leven en zo kunnen we leven, aan Gods hand onderweg naar Zijn nieuwe wereld. Aan Hem alle eer: Soli Deo gloria!