Kerstboom eruit, kamerplant erin. Toch?

 “Kerstboom eruit, kamerplant erin”. Dat is al een aantal jaren de slogan van tuincentra, die te horen is na de kerst. De feestdagen zijn voorbij, dus de kerstboom kan de deur uit. Opgeruimd staat netjes. Maar ja, dan heb je zo’n kale plek, zo’n leegte in de woonkamer. Op naar het tuincentrum voor een mooie kamerplant. Ik snap die tuincentra wel. December is toch vooral de maand dat je het huis gezellig maakt, met lichtjes, een kerstboom en allerlei versieringen, als je de commercie mag geloven. En als je dat weer opruimt, is het zo kaal in huis. Ongezellig. Leeg. Somber. En dan wordt het januari: weinig daglicht, vaak somber weer, alle verplichtingen van werk en school beginnen weer, voorlopig geen feest- of vrije dagen in het vooruitzicht… Alle reden dus om het in huis dan toch maar wat mooier te maken. Niet zo uitbundig als in december, maar wel nieuwe spullen of planten, nieuwe energie.

 

Ik kijk graag naar tv-programma’s waarin tuinen opnieuw ingericht worden. En elke aflevering valt het me op: elk stukje aarde wordt vol gezet met planten. Of het nu een border is, of potten, of een stuk van de tuin zelf, het wordt compleet beplant. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom ze dat doen. Is dat omdat er dan geen onkruid kan groeien? Om het maar lekker vol te laten zijn? Maar als alle struiken tegen elkaar aan staan, kunnen ze toch niet groeien? Dan verdringen ze elkaar, staan ze elkaar in de weg.

 

Toen corona Nederland bereikte en we de eerste lockdown kregen, werden veel agenda’s ineens leeg geveegd: geen verjaardagen meer, geen feestjes, geen sport, geen hobbyclub, geen kerkdiensten. Zoveel mogelijk thuiswerken, wat soms best wat reistijd scheelt. De ratrace van het leven werd stilgelegd. En sommigen durfden het hardop zeggen: eigenlijk bevalt dit wel. Kunnen we, als het virus voorbij is, dit vasthouden?

Durf ik, durven wij, gaten in ons leven te hebben? In onze agenda, in ons huis, in ons leven zelf? Of moet alles maar opgevuld? Durf ik, kan ik, wil ik, met mezelf zijn? Of is er altijd iemand anders nodig? Fysiek, of telefonisch, append, of door een serie te kijken, naar de radio te luisteren, of naar een podcast. En ja, daar doe ik zelf vaak net zo hard aan mee. Begrijp me goed: het is niet verkeerd om met anderen te zijn, om contact te hebben, lol te maken of een wat dieper gesprek aan te gaan. Het is niet verkeerd om bijvoorbeeld een programma terug te luisteren, of een podcast, als je wandelt, of in bad ligt, of een saai huishoudklusje doet. Maar moet alles maar gevuld zijn? Kom ik, komen wij dan wel aan onszelf toe? Is er dan wel ruimte voor terugkijken? Of vooruitzien? Voor zomaar je gedachten laten gaan? Voor aan jezelf toekomen, ongedwongen?

Ik heb mogen leren om met mezelf te zijn. En dat brengt me heel veel: zomaar wat hak-op-de-tak-gedachten. Zomaar wat mijmeren. Zomaar wat nadenken over een blog, over mijn werk, over mijn daginvulling. Zomaar contact met God. Zomaar een ‘Dank U wel’. Zomaar een idee voor iets creatiefs. Zomaar wat rondkijken. Zomaar zoveel. Is het allemaal even zinvol, even serieus? Nee, het is ook wel ‘onkruid’: het lijkt weinig nut te hebben, maar is gewoon mooi voor nu. En nee, het is ook niet altijd leuk, want ik ben niet altijd in een goede bui. Dus dan zet ik toch een podcast op, of ga ik zingen.

 

Dit jaar wil ik leren wat meer gaten toe te laten. Zeg maar de kerstboom eruit en geen kamerplant er voor in de plaats. Gaten in mijn agenda, in mijn leven. Want de dingen die er wel zijn, kunnen dan groeien, tot hun recht komen. Net zoals mijn tuin niet helemaal vol geplant is, maar er ruimte is voor de struiken om te groeien. Dit jaar wil ik leren niet alles op te vullen met sociale media, met de hele dag het nieuws volgen, met direct alle tekorten op te lossen, met mezelf overstemmen, met noem maar op. Het zal af en toe een uitdaging zijn en ik zal heus wel eens de mist in gaan. Maar ook daarin mag ik leren minder streng voor mezelf te zijn, fouten te durven maken. En ik verlang heus weer naar feestjes om te vieren, naar zomaar afspreken met een groep mensen, naar contact en een knuffel, naar samen sporten, naar samen naar de kerk. Maar juist de gaten bieden ook kansen.