Takken

 

Verrast ben ik, dat de struik al bloemetjes heeft. Prachtig om te zien. En dan ook nog van die frisgroene blaadjes aan de takken. Voorjaar, nieuw leven, nieuwe energie. In de winter was de struik helemaal kaal. Aan de buitenkant dor en doods, geen enkel teken van leven.

Maar kijk, een andere tak aan dezelfde struik is nog wel kaal. Geen blaadjes, geen bloesem. Wat? Waarom is hij nog kaal en bloeit de ander al volop? Beide takken zitten toch aan dezelfde struik? Je zou er als kale tak jaloers van kunnen worden. Je staart je blind op de bloei van de ander. En jij dan? Je voelt je dor, mist de aandacht en de verwondering die aan de andere tak gegeven wordt. Zul jij blaadjes krijgen? Zul jij gaan bloeien? Net zo mooi en uitbundig als die ander? En wanneer dan? Hoelang moet je nog wachten?

Wat kan ik mij vaak vergelijken met een ander. Wat hij kan, wat zij heeft... En dan komt wel eens de vraag naar boven: en ik dan? Dat suggereert dat ik tekort kom. Niet genoeg heb. Niet tevreden ben met wat ik wel heb. Want we hebben vaak zoveel meer dan we beseffen. Nee, dat zeg ik niet goed. We hébben niet meer, we kríjgen meer. Meer dan we vaak beseffen.

Want dat is wat ik geloof: alles wat we hebben, krijgen we. Van onze goede God, de Schepper. Die jou en mij uniek gemaakt heeft. Wat een ander gekregen heeft, hoef jij niet per sé te krijgen, ook al ben je familie, ook al hebben we Dezelfde hemelse Vader. Moet je dan maar doen alsof je die gave wel hebt, alsof je wel kunt presteren wat je familie ook kan? Klop maar aan bij de Bron Die leven geeft. De Schepper zelf. Vraag Hem wat je verlangt. Vertel Hem waar je mee worstelt, wat je afgunstig kan maken. Hij weet wat je nodig hebt, en dat kan wel eens iets anders zijn dan wat jij denkt. Richt je op Hem. Hij leert je blij te zijn met wat jij gekregen hebt. En blij te zijn voor die ander, voor wat hij kreeg. Dan kom je pas echt tot bloei. Niet altijd tegelijk met die ander, maar op Zijn tijd.