Bloemen

Een poosje geleden zag ik foto’s voorbij komen van akkerranden: stroken met kleurige bloemen langs bijvoorbeeld een veld met graan. Die wilde ik wel in het echt zien. Ik heb gevraagd waar ze stonden en ging op pad. 

Na een poosje rijden was ik er. Het was windstil. Zelf viel ik ook even stil. Zo mooi, zo veel kleuren, zo veel vormen, zo verschillend maar samen één geheel. Ik wilde alle bloemen wel op de foto zetten, maar waar begin ik? En nu ik de foto’s weer terugkijk met de vraag welke geschikt zijn voor mijn blog, denk ik: waar begin ik, wat is nu ook technisch een mooie foto? Ik verlies me in details, in vragen. De vreugde gaat er wat vanaf, de verwondering raakt wat naar de achtergrond. Maar dat wil ik niet! Ik doe bewust een stap terug, kijk opnieuw naar de foto’s en stel me voor dat ik daar weer in het veld sta. Dus terug naar de stilte, naar willen uitroepen ‘kijk eens’, naar verwondering, naar blijdschap, naar een soort zorgeloosheid. Meer dan dit is er even niet.

Ga jij wel eens terug naar een situatie, naar een plek? In het echt of alleen in je gedachten? Zie je voor je wat er gebeurde? Wie er misschien ook bij was? Weet je nog wat je gezegd hebt? Dit kunnen leuke gebeurtenissen zijn, maar ook nare of verdrietige. Soms lijkt het of we de nare beter onthouden dan de leuke. Het is alsof je er weer middenin zit. Meer dan dit is er even niet. 

In plaats van terug te gaan, kun je ook vooruit denken: je ziet uit naar iets, stelt je voor hoe het zal zijn, hoe je er uit ziet, of je toeschouwer bent of diegene om wie alles draait. Of je ziet ergens als een berg tegenop, je wilt dat het liefst vermijden, maar dat is geen optie. Het houdt je bezig, positief of negatief. Meer dan dit is er bijna niet.

Aan het verleden kunnen we niets veranderen.

Hoe iets in de toekomst zal gaan, weten we niet en hebben we bar weinig invloed op.

Moeten we dan alleen maar bezig zijn met vandaag? Geen plannen maken en maar zien hoe de dag loopt? Vrijheid, blijheid? Pluk de dag en meer dan dat is er niet?

De bloemen die daar zo mooi staan te bloeien in het veld kunnen niet denken. Ze leven bij de dag. Bij de gratie van zonlicht, regen, een goede voedingsbodem. Een ander woord voor gratie is genade. En uit genade mogen ook wij leven. Genade van God. Het is genade dat ons verleden niet meetelt voor ons leven in de toekomst. Het is genade dat wij niet zelf onze toekomst hoeven vormgeven. Over een pasgeboren baby schreef ik eens: ontspannen lig je te slapen, voor jou wordt gezorgd. Het is genade dat ook wij zo mogen leven: ontspannen, niet krampachtig vasthouden aan wat geweest is, niet angstig vooruit blikken naar wat komt, maar weten dat er voor ons gezorgd wordt, elke nieuwe dag. Het ontslaat ons niet van onze eigen verantwoordelijkheid. Maar met de goede voedingsbodem die ons gegeven wordt, kunnen we voluit leven, mogen we groeien en bloeien.