Bloemen (deel 2)

“De mens is (…) zoals een bloem die naar de zon zich keert / maar die ten prooi valt aan de barre winden / en knakt en sterft en is niet meer te vinden / ja zelfs haar eigen plaats kent haar niet meer.” ¹

 

Bloemen vergaan. Hoe mooi ze ook zijn, hoe prachtig ze ook kunnen bloeien, ze vergaan op een gegeven moment. Door de zon, door de wind, door de regen. Ze sterven af. Misschien komen ze volgend jaar weer op. Misschien was dit het en komen ze nooit meer terug. En zijn de bloemen eenmaal weg, dan vergeten we ze, vroeg of laat.

Een mens kan ook vergeten worden, of niet gezien worden. Je leeft je leven in je eigen kring (familie, sociaal, werk), maar daarbuiten? Wie van ons kent iemand die in de Middeleeuwen geleefd heeft? Ja, we kennen namen van ontdekkingsreizigers, van prinsen, van stadhouders, maar de gewone man en vrouw? En daar is ook geen beginnen aan, als wij iedereen die ooit geleefd heeft, zouden moeten kennen. Wordt dit een treurig verhaal? Over bloemen die dood gaan en hoe wij mensen het leven misschien ook wel kunnen ervaren? Zo van: we gaan allemaal een keer sterven en dan word je vergeten?

Nee, juist niet! Want we worden niet vergeten, niet als we nog in leven zijn, niet als we gestorven zijn. Al heb je niemand om je heen, of ervaar je dat maar weinig mensen je echt kennen, er is Eén Die je kent. Eén Die jouw naam en karakter kent, Die jou lief heeft en alles voor jou over heeft.

En al vergeten wij soms mensen, kunnen wij hen ons niet meer herinneren, ze zíjn gekend. Als wij een ander uit het oog verliezen, als het contact verbroken wordt, als wij verzuimen naast elkaar te staan op moeilijke momenten, als wij niets meer weten: wij zíjn gekend, wij allemaal.

Als een geliefde sterft, willen we alles van ze onthouden: hoe hij lachte, hoe zij er uit zag, wat ze deden. Je wilt het nooit vergeten. Want als jij die dingen niet meer weet, wie dan nog wel? En als jij die dingen niet meer vertelt en hun namen noemt, wie dan nog wel? Wie vraagt naar de lege plaats in je leven?

Wij staan in Gods handpalmen gegrift. Hij is die Ene die ons kent, onze naam weet. Hij is die Ene die alle mensen kent, ook al leefden ze duizenden jaren geleden. Hij is die Ene die iedereen al kent die nog geboren gaat worden. Hij is Diegene die de ander kent, ook als er geen contact meer mogelijk is.

 

Een goedkoop verhaal? Zo van: het maakt niet uit als wij een ander vergeten, want God kent hem wel en zorgt wel voor hem? Nee. Ik wil je kennen, je zien staan. Daarin zullen dingen goed gaan en daarin zal ik falen en tekort schieten. En andersom ook: de mensen die mij willen kennen, zullen hierin dingen goed doen en zullen hierin falen en tekort schieten. Maar we hoeven het nooit alleen doen. God die ons kent en nooit vergeet, wil ons helpen elkaar te kennen, het mooie in elkaar te zien. Hij laat ons opbloeien. Hij helpt ons en geeft ons wat we nodig hebben. Geen treurig verhaal, geen goedkoop verhaal, maar een hoopvol verhaal, Gods verhaal met ons. Hij brengt ons tot bloei, doet ons leven, aan Hem alle eer!

 

¹ Uit Psalm 103