Bloemen (deel 3)

 

Heb je wel eens geprobeerd om in de tuin of in een veld vol bloemen 1 bloem op de foto te krijgen? Dat vind ik knap lastig. Heel vaak staan er andere bloemen in de buurt. En die komen ook op de foto. Wordt de foto vaak nog mooier van, of ze staan juist in de weg en belemmeren je zicht.

 

                                     

Bloemen in de buurt belemmeren het zicht

 

Eén bloem is vaak onderdeel van een heel boeket. Een bloem alleen is mooi, maar een boeket is grootser, rijker, staat sterker.

Vaak ben je als mens ook onderdeel van een groter geheel: je gezin of familie, de buurt waar je in woont, je werk… je hebt elkaar nodig en vult elkaar aan.

Sisters are different flowers from the same garden, is een bekende uitspraak. Laat ik hem breder trekken: wij mensen zijn verschillende bloemen. Met verschillende kleuren, verschillende bloei, de een eerder dan de ander, maar samen een mooi boeket. Maar allemaal zijn we mens en iedereen is gelijkwaardig aan elkaar, dus ‘the same garden’. Het zou wat zijn als iedereen hetzelfde was: dezelfde maniertjes, hetzelfde karakter, dezelfde stem. Natuurlijk lijken mensen op elkaar, omdat ze familie zijn, maar niet 1 mens is precies gelijk aan een ander. Eeneiige tweelingen zijn gelijk aan elkaar, maar kunnen zich wel anders gedragen. Lijk je uiterlijk als 2 druppels water op elkaar, dan kan je karakter heel anders zijn. Of je hebt hetzelfde karakter, maar bent uiterlijk compleet verschillend. Jij mag er zijn, ieder mens mag er zijn, met zijn eigen, unieke vorm.

Gelukkig  zijn we allemaal verschillend. We vergelijken onszelf vaak met anderen: als ik maar net zo ben als haar, net zo veel kan als hem, en vul voor jezelf maar in. En het is mooi om mooie, goede eigenschappen van anderen te zien. Maar niet om er jaloers op te worden. Niet om uit afgunst je net zo te gedragen en de ander de loef af te steken. Moeilijk, want hoe vaak willen we niet net als een ander zijn? Gun de ander zijn succes, zijn mooie eigenschappen, zijn bloei.

De afgelopen week las ik deze zinnen:

“We worden pas voluit mens als we liefhebben en liefde ontvangen, als we zorgen en verzorgd worden. Zoals Adam en Eva elkaar nodig hadden, zo hebben wij elkaar nodig om voluit mens te worden. Als we samen leven, liefhebben en voor elkaar zorgen, dan komen we tot bloei. We worden, zoals het Harvard-onderzoek laat zien, gelukkig. Het is een waarheid die tijdens de coronacrisis weer evident is geworden. Wij hebben lief, dus wij zijn.” ¹

Het sprak mij aan, mij als single, zonder eigen gezin. Want dat geloof ik inderdaad: dat we samen tot bloei komen. Als je single bent, alleen door het leven gaat, wil dat niet zeggen dat je niet compleet bent, dat je niet kunt bloeien, dat je minderwaardig bent. Maar samen is het mooier, rijker, sta je sterker. Samen in de zin van dat grotere geheel waar ik het in het begin ook al over had. Niet allemaal setjes van 2 mensen bij elkaar, want dan vallen alsnog de alleenstaanden er buiten, maar een hele groep. Man, vrouw, getrouwd, weduwe, weduwnaar, single, kind, puber, volwassene, gepensioneerde, bejaarde. Zoals een heel boeket bloemen, zo verschillend en toch samen één geheel.

“We worden pas voluit mens als we (…) zorgen en verzorgd worden”. Iedereen dan maar de zorg in? Of in een verzorgende rol? Iedereen mantelzorger? Iedereen afhankelijk van een ander? Dan kunnen we andere beroepen wel opdoeken. Laten we het breder zien: de ander de ruimte geven én opzoeken. Niet iedereen zijn gang maar laten gaan en alleen met jezelf bezig zijn, of met je eigen gezin. Maar samen leven, elkaar bevragen, (het belang van) de ander voorop laten gaan. Voor elkaar open staan. Je zorgt misschien niet letterlijk voor een ander, zoals in de zorg, maar kunt elkaar helpen met kleine en grote dingen. Je geeft je aandacht, je tijd, je talenten, je geld, je advies. Ook dat is zorgen voor een ander. Zo komt de ander tot bloei, en ook jijzelf. Als je uitdeelt, word je er zelf ook rijker van. Beknellend? Zijn anderen soms niet juist belemmerend voor je zicht, voor je geluk, voor je eigen bloei? Je kunt niet met iedereen vrienden zijn, maar besef dat je aan elkaar gegeven bent. Je kunt ook betrokken zijn zonder persoonlijke band, als je bijvoorbeeld een gift geeft voor hulp in een ander land. En je hoeft niet altijd bij elkaar te zijn, er mag juist ook ruimte zijn om je terug te trekken. Aandacht geven aan je eigen gezin, aa,n je eigen ‘veld’. Er komt een tijd dat je wel weer open kunt en mag staan voor anderen.  “Ai ziet, hoe goed, hoe lieflijk is 't dat zonen van 't zelfde huis als broeders, samenwonen” staat er in een psalm². We zijn vaak geneigd te kijken vanaf het stukje: ‘ziet hoe goed’. Maar er staat nog een woordje voor: ai… het gaat dus niet altijd goed. En zo lang we in deze wereld zijn, blijft dat ‘ai’ bestaan, zullen er moeilijkheden zijn, of minder bloei, zijn we kwetsbaar als een bloem in het open veld.

 

Kwetsbaar    

Ai, het gaat niet altijd goed....                                        

Maar: God is erbij, dat geeft hoop en moed. Hij brengt ons tot bloei, geeft ons aan elkaar. Hij zal ons ook helpen als we weer een ‘ai’ ervaren. Verwacht het van Hem, pas dan zullen we rijk bloeien.

¹ Gert-Jan Segers, manifest Aandacht voor wat echt telt